Profilaktyka zachorowań
Aktywność fizyczna u pacjentów onkologicznych
dr hab. n. med. Maria Litwiniuk, prof. UMP1
dr n. med. Joanna Kufel-Grabowska2
dr hab. n. KF Sławomir Marszałek3
- Regularna aktywność fizyczna zmniejsza ryzyko wystąpienia wielu nowotworów, a odpowiednio dobrana w trakcie leczenia onkologicznego łagodzi niektóre objawy uboczne prowadzonej terapii, działa antydepresyjnie i poprawia jakość życia pacjentów
- Aktywność fizyczna po przebytym leczeniu onkologicznym zmniejsza ryzyko nawrotu raka piersi, jelita grubego i prostaty
- Wszyscy pracownicy ochrony zdrowia powinni zachęcać pacjentów do odpowiedniej aktywności fizycznej
Aktywność fizyczna (AF) to zgodnie z definicją Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) każdy ruch ciała wywołany przez mięśnie szkieletowe, który wymaga energii. Regularna aktywność fizyczna sprzyja zachowaniu zdrowia i utrzymaniu organizmu w dobrej formie przez długie lata. Zmniejsza ryzyko wystąpienia wielu chorób, przede wszystkim sercowo-naczyniowych i cukrzycy typu 2. Zapobiega osteoporozie i wspomaga jej leczenie, zmniejszając tym samym prawdopodobieństwo wystąpienia złamań patologicznych. Dane pochodzące głównie z badań obserwacyjnych wskazują, że regularna aktywność fizyczna zmniejsza również ryzyko wystąpienia niektórych nowotworów. Jest to niezwykle istotne, ponieważ obserwujemy stały wzrost zachorowań na nowotwory (w 2020 r. stwierdzono na świecie 19,3 miliona nowych zachorowań i blisko 10 milionów zgonów). Każde działanie, które może zmniejszyć ryzyko wystąpienia nowotworu i poprawić wyniki leczenia, jest bardzo istotne zarówno z punktu widzenia jednostki, jak i populacji. Regularna aktywność fizyczna jest jednym z takich działań.
Aktywność fizyczna a ćwiczenia
Aktywność fizyczna to nie tyko zaplanowane czynności, takie jak zorganizowane zajęcia sportowe lub ćwiczenia fizyczne. To pojęcie szersze, obejmujące również codzienną aktywność zawodową bądź prace domowe. Tak więc do AF zalicza się na przykład sprzątanie, rąbanie drewna czy odgarnianie śniegu.
Aktywność fizyczna w profilaktyce nowotworów
Badania związku między aktywnością fizyczną a zdrowiem i zachowaniem zdrowotnym, poparte analizami epidemiologicznymi, rozpoczęły się wraz z opublikowaniem prac Morrisa i wsp. w 1953 r. Problemem metodologicznym porównania różnych analiz jest to, że pomiary intensywności aktywności fizycznej realizowanej m.in. w onkologii wykonywane są w różny sposób. Najczęściej określa się rodzaj wysiłku, czas jego trwania, intensywność (ćwiczenia tlenowe czy beztlenowe), charakter wysiłku – ciągły lub przerywany. Jednocześnie opisuje się ćwiczenia o charakterze siłowym, gibkościowym, koordynacyjnym czy szybkościowym. Chociaż te różnice utrudniają przeprowadzenie metaanaliz, jednoznacznie wykazano, że regularna aktywność fizyczna zmniejsza ryzyko wystąpienia wielu nowotworów, w tym raka piersi, raka jelita grubego, raka pęcherza moczowego, gruczolakoraka przełyku, raka nerki i żołądka.