Zakażenia układu moczowego wywołane Chlamydia trachomatis u dzieci nie są częste, mogą jednak prowadzić do poważnych powikłań. Odpowiednio wcześnie podjęte leczenie jest skuteczne, jeżeli zostanie zastosowane przed rozwinięciem się nieodwracalnych zmian mogących powodować niepłodność.

Wprowadzenie

Zakażenia układu moczowego (ZUM) są częstym problemem w praktyce pediatrycznej, dokładna częstość występowania infekcji wywoływanych przez Chlamydia trachomatis (CT) w tej populacji nie jest jednak znana. Do zakażenia dochodzi głównie w czasie porodu lub przez kontakty seksualne. W okresie noworodkowo-niemowlęcym CT może wywołać zapalenie spojówek i płuc, natomiast u starszych dzieci – zapalenie narządów moczowo-płciowych. ZUM wywołane zakażeniem CT ma najczęściej przebieg bez- lub skąpoobjawowy, co sprzyja późniejszym powikłaniom i dalszej transmisji patogenu. W diagnostyce stosuje się obecnie najbardziej czułe i swoiste metody polegające na amplifikacji materiału genetycznego bakterii. Odpowiednio wcześnie podjęte leczenie jest skuteczne, jeżeli zostanie zastosowane przed rozwinięciem się nieodwracalnych zmian mogących powodować niepłodność.

Epidemiologia

Najnowsze dane epidemiologiczne wskazują na zwiększenie w ostatnich latach występowania na świecie liczby zakażeń przenoszonych drogą płciową (STI – sexually transmitted infections). Najczęstszymi bakteriami odpowiedzialnymi za te zakażenia są Chlamydia trachomatis (CT) i Neisseria gonorrhoeae (NG).^1,2 Uważa się, że wśród przyczyn tego zjawiska znajdują się: zmiana zachowań seksualnych, obniżenie wieku inicjacji seksualnej, brak stosowania zabezpieczeń, a także zwiększenie wykrywalności dzięki rozpowszechnieniu diagnostyki STI oraz zwiększeniu czułości i swoistości stosowanych testów.

Zakażenie układu moczowego wywołane Chlamydia trachomatis u dzieci nie jest częste. W typowych ZUM w badaniach bakteriologicznych moczu zwykle wykrywane są patogeny charakterystyczne dla zakażeń dróg moczowych, takie jak Escherichia coli, Proteus mirabilis, Enterococcus faecalis, Pseudomonas aeruginosa, na które ukierunkowane jest leczenie empiryczne. W przypadku oporności na leczenie lub niezidentyfikowania patogenu poszukuje się innych przyczyn. W większości placówek pediatrycznych diagnostyka zakażenia patogenami przenoszonymi drogą płciową nie jest możliwa lub jest znacznie utrudniona. Jest to prawdopodobnie przyczyną ich słabej wykrywalności. W piśmiennictwie istnieje niewiele doniesień na ten temat. Dotyczą one zwykle pacjentów wykorzystywanych seksualnie, zgłaszających się po pomoc doraźną, lub pacjentów, którzy rozpoczęli już współżycie.^1,3,4 W artykule przedstawiono najnowsze dane dotyczące częstości występowania zakażeń Chlamydia trachomatis, sposobów przenoszenia bakterii oraz metod jej wykrywania i leczenia.