prof. dr hab. n. med. Jarosław Peregud-Pogorzelski

Szanowni Państwo, Koleżanki i Koledzy!

Przekazujemy Państwu kolejny, moim zdaniem niezwykle bogaty w interesujące artykuły, numer „Pediatrii po Dyplomie”. Kilka z nich wymaga szczególnej rekomendacji z uwagi na ważkość poruszanych zagadnień.

Mimo wielu lat badań nadal nie ustalono jednolitej definicji sepsy, a najbardziej aktualne opracowanie nie precyzuje jej u dzieci. Wobec braku jednoznacznych polskich zaleceń odnoszących się do postępowania przy podejrzeniu sepsy u małych pacjentów autorzy pracy „Stany zagrożenia życia w chorobach zakaźnych u dzieci – jak nie przeoczyć sepsy?” dokonali przeglądu badań i zaproponowali praktyczne wskazówki dotyczące diagnostyki i terapii przy podejrzeniu tej choroby u dziecka, które będą bardzo pomocne przy podejmowaniu decyzji mających wpływ na ostateczny wynik leczenia.

Odwodnienie jest częstym problemem w populacji dzieci, szczególnie u tych najmniejszych. Należy pamiętać, że istnieją grupy chorób przewlekłych (np. zaburzenia endokrynologiczne), które czynią je bardziej wrażliwymi na powikłania i rolą lekarza pierwszego kontaktu jest ich wykluczenie. Właściwe przewidywanie sytuacji klinicznej grożącej odwodnieniem jest pierwszym etapem postępowania, umożliwiającym właściwą prewencję i poprawiającym skuteczność leczenia tego groźnego stanu. Konieczne działania w takich sytuacjach przedstawiono w artykule „Algorytm postępowania z dzieckiem odwodnionym”, który szczególnie polecam.

Noworodek z ZUM, które zawsze należy traktować w tym wieku jak ostre bakteryjne cewkowo-śródmiąższowe zapalenie nerek, jest pacjentem wymagającym od lekarza bardzo precyzyjnego postępowania diagnostycznego oraz opartej na zaleceniach i danych epidemiologicznych empirycznej antybiotykoterapii. Podstawę rozpoznania stanowią badanie ogólne i posiew moczu, a sposób pobrania próbki, jej przechowywania i transportu do laboratorium ma bardzo istotny wpływ na wiarygodność wyniku. Leczenie i diagnostyka obrazowa powinny się opierać na zaleceniach gremiów eksperckich, nie zaś na miejscowych zwyczajach ani indywidualnych odczuciach, o czym dowiecie się Państwo po przeczytaniu artykułu „Zakażenie układu moczowego u noworodka – kilka refleksji nefrologa”.

Artykuł „Leczenie zabiegowe zaburzeń rytmu serca u dzieci” pokazuje, jak rozwój elektrofizjologii zmienił postrzeganie tych zaburzeń w populacji dziecięcej, szczególnie w grupie starszych pacjentów, u których ablację podłoża arytmii zawsze należy rozważyć jako alternatywę dla leczenia farmakologicznego, zwłaszcza w takich arytmiach, jak napadowy nawrotny częstoskurcz węzłowy, napadowy nawrotny częstoskurcz przedsionkowo-komorowy, zespół preekscytacji, komorowe zaburzenia rytmu serca. Jest to metoda lecznicza, która w skuteczny i bezpieczny sposób pozwala na pełne leczenie pacjenta. Z punktu widzenia ekonomicznego jest też metodą tańszą niż długofalowa farmakoterapia.
Polecam także zapoznanie się z pozostałymi, bardzo interesującymi doniesieniami prezentowanego numeru „Pediatrii po Dyplomie”.

Serdecznie zachęcam Państwa do lektury.