Wśród lekarzy pojawia się sporo pytań dotyczących możliwości, sposobu i zasad prowadzenia terapii z zastosowaniem produktu specjalnego przeznaczenia żywieniowego u dzieci z nietolerancją mleka krowiego oraz wypisywania recept na te preparaty.

Odpowiadając na pytanie, kto może u dzieci z nietolerancją mleka krowiego prowadzić taką terapię i diagnostykę, warto w pierwszej kolejności przywołać podstawowy akt prawny, jakim jest ustawa o zawodach lekarza i lekarza dentysty¹. W jego art. 2 ust. 1 zapisano, że to właśnie do kompetencji lekarza należą badanie, ocena stanu zdrowia pacjenta i rozpoznawanie chorób, w tym również oczywiście im zapobieganie, udzielanie porad lekarskich, a także wydawanie opinii i orzeczeń. W ustawie o zawodzie lekarza jasno przypisano te kompetencje, nie dywersyfikując ich w zależności od specjalności, tj. nie przydzielając lekarzy do określonych obszarów diagnostyczno-terapeutycznych.

Następnie w art. 4 ustawy o zawodzie lekarza ujęto, że lekarz ma obowiązek wykonywać zawód zgodnie ze wskazaniami aktualnej wiedzy medycznej, dostępnymi mu metodami i środkami rozpoznawania i leczenia chorób oraz zapobiegania im, a także zgodnie z zasadami etyki zawodowej i z należytą starannością. Ma też obowiązek nieustannego pogłębiania swojej wiedzy, doskonalenia oraz opierania swoich działań na wytycznych, standardach, zaleceniach krajowych zespołów konsultantów i towarzystw naukowych. To wiedza pozwala lekarzowi na to, aby mógł samodzielnie podejmować decyzje terapeutyczne oraz ustalać rozpoznania. Powyższe łączy się z art. 42 ust. 1 wyżej wymienionej ustawy, z którego wynika, że lekarz orzeka o stanie zdrowia pacjenta po uprzednim jego zbadaniu, obecnie również za pośrednictwem systemów teleinformatycznych lub systemów łączności. Może dokonywać tego na podstawie dokumentacji medycznej uzyskanej z innych placówek czy od innego lekarza. Ma także możliwość, by podejmować decyzję terapeutyczną wyrażoną wystawioną receptą bez uprzedniego zbadania pacjenta, głównie wtedy, kiedy prowadzi kontynuację leczenia czy też kiedy stan zdrowia chorego nie pozwala na to, aby można go było osobiście zbadać. Tutaj również przychodzą z pomocą systemy teleinformatyczne. Należy jednak zwrócić uwagę na to, że zapis ustawy nie mówi o tym, że taka teleporada jest obligatoryjna i musi się odbyć w każdym przypadku. Poniekąd zdejmuje to z lekarza odpowiedzialność za podjęcie decyzji bez uprzedniego zbadania pacjenta. Niemniej w przypadku produktu specjalnego przeznaczenia żywieniowego, w sytuacji gdy skończył się zapas mleka wypisany wcześniej na recepcie czy receptach, jeśli lekarz prowadzi danego pacjenta, zna go, a w czasie rozmowy z opiekunem dziecka dowie się, że żadne zmiany nie zaszły, i uzna, że de facto chodzi jedynie o tzw. przedłużenie recepty, to wówczas ustawa o zawodzie lekarza daje taką możliwość.