Na temat depresji powiedziano i napisano już niemal wszystko. Ciągle jednak pozostaje ona chorobą zbyt rzadko rozpoznawaną i leczoną. Bywa rozpatrywana w kontekście słabości charakteru, problemów adaptacyjnych czy osobowościowych lub depresji zwanej dawniej endogenną. Jednak tak naprawdę granica pomiędzy tymi rodzajami zaburzeń depresyjnych jest niezwykle płynna. Zazwyczaj nawzajem przenikają się różne czynniki wywołujące – genetyczne, zmieniające próg wrażliwości na sytuacje stresujące, wypracowane mechanizmy radzenia sobie w różnych sytuacjach, współistniejące inne zaburzenia, w tym zaburzenia psychiczne i choroby somatyczne. Ważny jest też sposób radzenia sobie w sytuacjach trudnych czy konfliktowych zależny od stereotypu kulturowego płci psychologicznej.

Jedna z hipotez przebiegu zaburzeń depresyjnych mówi o tym, że występowanie i objawy depresji mogą być związane z płcią, w tym również płcią psychologiczną. Jest ona rodzajem schematu poznawczego, zgodnie z którym definiowane są sytuacje zewnętrzne, w tym przeżywanie strat i radzenie sobie ze stresem czy smutkiem.[1]

Epidemiologia

Depresja jest jedną z najpowszechniejszych chorób na świecie. Może występować jako epizod depresyjny, w przebiegu zaburzeń afektywnych jednobiegunowych, dwubiegunowych, zaburzeń adaptacyjnych, reakcji depresyjnych oraz w zespołach „organicznych”. Badania pokazują, że rozpowszechnienie depresji wynosi od 0,6 do 10,3/100 osób w ciągu ostatnich 12 miesięcy oraz od 0,9 do 17,1/100 osób przez całe życie.[2-6] Ocenia się, że na depresję cierpi w Polsce ponad 3 mln osób. Większość z nich jest nieświadoma swojej choroby, uważa, że „to tylko przemęczenie, wypalenie zawodowe, stres, gorszy okres”, dlatego nie diagnozuje się i nie szuka pomocy.

Mężczyźni rzadziej są leczeni z powodu depresji niż kobiety (kobiety są o ponad połowę częściej niż mężczyźni leczone z powodu zaburzeń nastroju i zaburzeń nerwicowych), przy czym w Polsce w grupie mężczyzn odsetek osób leczonych z rozpoznaniem de...