Meandry psychiatrii

Samotność wśród osób starszych

Prof. dr hab. n. o zdr. Marta Makara-Studzińska

Agata Madej

Zakład Psychologii Stosowanej, Uniwersytet Medyczny w Lublinie

Adres do korespondencji: Prof. dr hab. n. o zdr. Marta Makara-Studzińska, Zakład Psychologii Stosowanej UM w Lublinie, ul. Chodźki 15, 20-093 Lublin, e-mail: marta.makara-studzinska@umlub.pl

Osoby w starszym wieku nie zawsze są w pełni sprawne, samodzielne życiowo. Wraz z wiekiem wzrasta ryzyko problemów funkcjonalnych, co może prowadzić do pojawienia się niepełnosprawności. Również transformacje społeczne, na które składają się zarówno zmiany kulturowe, jak i technologiczne czy społeczne, dotykają osoby starsze, zobligowane do odnalezienia się na nowo w rzeczywistości tak różnej od dotąd im znanej. Sposób, w jaki senior dostosuje się do wymagań rzeczywistości, ma wpływ na pozytywny lub negatywny proces starzenia się.

Za kluczowe czynniki pomyślnego procesu starzenia się uznaje się między innymi podtrzymywanie więzi ze środowiskiem społecznym oraz angażowanie się w działania ukierunkowane na innych. Na skutek tych zmian osoby starsze są często pozbawione opieki oraz wsparcia ze strony bliskich im osób. Powoduje to rosnące poczucie osamotnienia, będące punktem rozważań niniejszego artykułu.

W Polsce, jak również w innych państwach, zwłaszcza wyżej rozwiniętych, mają miejsce znaczące zmiany demograficzne.[1] Jedną z tych zmian jest proces starzenia się społeczeństwa, spowodowany wydłużaniem się życia oraz spadkiem liczby urodzeń. Starość jest istotnym etapem życia każdego człowieka. Stanowi najbardziej zróżnicowaną fazę, niepodlegającą regułom i całkowicie zależną od faz poprzednich. Bywa definiowana jako końcowy etap procesu starzenia się, w którym procesy biologiczne, psychiczne i społeczne zaczynają oddziaływać względem siebie synergicznie i prowadzą do naruszenia równowagi biologicznej oraz psychicznej człowieka, bez możliwości przeciwdziałania temu.[2]

Wymiary starości

Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) wyróżnia następujące fazy starzenia się:

  • wiek przedstarczy – 45.-59. r.ż.,
  • wiek starzenia się (wczesna starość) – 60.-74. r.ż.,
  • wiek starczy (późna starość) – 75.-89. r.ż.,
  • długowieczność ≤ 90 lat.[2-4]


Osoby przekraczające wiek utożsamiany ze starością w języku potocznym i naukowym nazywane są ludźmi w starszym wieku, seniorami oraz starcami.

Społeczna kategoria ludzi w wieku podeszłym obejmuje osoby:

Pełna wersja artykułu omawia następujące zagadnienia:

Samotność a starzenie się

W literaturze gerontologicznej wymienia się pojęcie samotności oraz osamotnienia. Są to dwa odmienne stany – pierwszy obiektywny, drugi subiektywny.[10]

Przegląd badań

W Polsce zgodnie z obowiązującą tradycją opieka nad człowiekiem starszym należy do rodziny. Rodzina jest najważniejszą instytucją, która daje poczucie bezpieczeństwa [...]

Podsumowanie

Obraz starości oraz sposób jej przeżywania uwarunkowany jest zarówno czynnikami indywidualnymi (biografia, cechy osobowości, czynniki dziedziczne), jak i społecznymi (wykształcenie, sytuacja [...]
Do góry