Na podstawie własnych doświadczeń terapeutycznych mogę stwierdzić, że w przypadku każdego z zaburzeń seksualnych istnieje biegun „łatwości” i biegun „trudności”. Na przykład: wydawałoby się, że u młodego mężczyzny z rozpoznaniem przedwczesnego wytrysku od początku aktywności seksualnej typowa będzie etiologia psychogenna i leczenie okaże się proste, a tymczasem przyczyną typu pierwotnego tego zaburzenia są uwarunkowania genetyczne.

Jeżeli jednak pacjentów z zaburzeniami seksualnymi potraktujemy jako grupę, to statystycznie w przypadku mężczyzn z wytryskiem przedwczesnym i zaburzeniami erekcji członka proces diagnostyczny nie jest skomplikowany, a leczenie w przeważającej większości przynosi efekty. I tak w zaburzeniach erekcji stosowanie inhibitorów fosfodiesterazy 5 jest skuteczne w ok. 70-80% przypadków; podobne rezultaty osiąga się, lecząc mężczyzn z wytryskiem przedwczesnym lekami z grupy selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny.

Wśród kobiet wysoki odsetek wyleczeń dotyczy pochwicy, jeżeli za kryterium wyleczenia przyjmiemy zdolność do kontaktów pochwowych. W tym wypadku pozytywne efekty uzyskuje się dzięki połączeniu psychoterapii z metodami treningowymi z użyciem rozszerzaczy pochwy. Sukcesy terapeutyczne osiąga się także u pacjentek z zaburzeniami orgazmu, zaburzeniami podniecenia i pożądania na tle hormonalnym lub psychogennym.

Najbardziej czasochłonne i złożone okazuje się leczenie pacjentów z zaburzeniami preferencji seksualnych (parafilie), które np. w przypadku pedofilii wymaga wielu lat.