Bardzo często powtarzam, że dziecko nie jest samotną wyspą, ale także nie jest niczyją własnością – jest odrębną istotą funkcjonującą w określonym systemie rodzinnym i społecznym, w którym każdy element wpływa na pozostałe. W aspekcie rozwojowym niezwykle istotne znaczenie ma uważność na potrzeby dziecka oraz jak najwcześniejsze definiowanie określonych czynników niekorzystnie oddziałujących na jego rozwój. Bazując na kilkunastoletnich doświadczeniach w codziennej pracy z pacjentami dziecięco-młodzieżowymi, uważam, że jednym z najważniejszych osiągnięć psychiatrii wieku rozwojowego w Polsce na przestrzeni ostatnich kilku lat jest podjęcie decyzji o budowie nowej struktury w dziedzinie psychiatrii dziecięco-młodzieżowej, odnoszącej się do współpracy interdyscyplinarnej, opartej na zasadach otwartego dialogu.

Podejście oparte na otwartym dialogu zostało stworzone w latach 80. XX w. przez prof. Jaakko Seikkulę (psychoterapeutę) i dr Birgittę Alakare (psychiatrę) oraz ich zespół w szpitalu Keropudas w zachodniej Laponii, w Finlandii. Sama nazwa „otwarty dialog” została użyta po raz pierwszy w 1996 r. na określenie leczenia opartego na rodzinie i sieci społecznej, którego głównym celem było odnalezienie nowego zrozumienia poprzez dialog w czasie spotkań, w których od samego początku biorą udział wszystkie osoby zaangażowane w daną sytuację¹. Zwłaszcza w pracy z osobą małoletnią wczesna interwencja, uważność w procesie diagnozy są niezwykle istotne. Taka forma opieki psychiatrycznej wieku rozwojowego, jaką obecnie mamy – specjalistyczne oddziaływania na poszczególnych poziomach referencyjnych – daje tę możliwość.