Dla specjalistów z zakresu ochrony zdrowia psychicznego jest już oczywistością zasadność i efektywność współpracy psychiatry i psychoterapeuty. Nie zawsze jednak są do dyspozycji spójne procedury diagnostyczne, uwspólniony język konceptualizacji pacjenta czy znajomość łączących, paralelnych procesów terapii. Leczenie psychiatryczne i psychoterapeutyczne obejmuje wspólny obszar mieszczący się w obrębie mózgu i jego aktywności, czyli umysłu – subiektywno-intymnego bytu mózgu. Wspólny obszar, ale składający się z dwóch modułów wymagających różnych metod opisu i rozumienia, które osobno nie wyjaśniają wszystkiego, a razem wymagają połączenia tego, co podlega medycznemu, zobiektywizowanemu badaniu, z tym, co subiektywne i psychologiczne. Glen O. Gabbard pisał, że współczesny specjalista powinien opanować zarówno język mózgu, jak i język umysłu, aby zapewnić pacjentom właściwą opiekę.

Perspektywa kliniczna wnosi jeden wymiar, który zakłada jedną realną przestrzeń w przebiegu leczenia: ambulatorium, oddział dzienny lub stacjonarny i skonkretyzowany obszar terapeutyczny odnoszący się do badania, diagnozy i terapii zaburzeń w życiu psychicznym człowieka oraz w jego relacjach z otoczeniem. W literaturze pojawia się pojęcie leczenia zintegrowanego i leczenia rozdzielonego: „w wersji zintegrowanej jeden klinicysta zapewnia psychoterapię i farmakoterapię – w warunkach polskich jest to lekarz psychiatra, w leczeniu rozdzielonym jeden klinicysta prowadzi psychoterapię, a drugi leczenie farmakologiczne”¹. Przyjęte w tym tekście pojęcie zintegrowanego leczenia dotyczy natomiast współpracy dwóch specjalistów, z których jeden jest psychiatrą, a drugi psychoterapeutą.