Według Światowej Organizacji Zdrowia zaburzenia psychiczne należą do najczęstszych problemów zdrowotnych dotykających ludzkość, a liczba osób z tego typu zaburzeniami sięga już blisko 1 mld¹. W Polsce dotyczy to nawet ponad 1/4 społeczeństwa². Nie dziwi więc, że problematyka związana z zaburzeniami psychicznymi pojawia się coraz częściej nie tylko w publikacjach naukowych, lecz także stanowi temat przewodni artykułów, filmów, programów telewizyjnych i radiowych oraz portali internetowych adresowanych do szerokiego grona odbiorców.

Z jednej strony wskazuje to na rosnącą świadomość społeczną w zakresie zagadnień zdrowia psychicznego. Z drugiej strony praktyka pokazuje, jak wiele jest jeszcze do zrobienia w tej dziedzinie. Prezentowany przez media obraz zaburzeń psychicznych często przedstawia je w krzywym zwierciadle. Jak pisze prof. Jeffrey Lieberman (prezes Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego w latach 2013-14): „Choroby psychiczne, te niezawinione stany medyczne dotykające jedną osobę na cztery, nadal są postrzegane jako wstydliwe znamię, szkarłatna litera «S» jak szaleniec, «P» jak psychol albo «W» jak wariat”³.

Na marginesie, w trakcie pisania tego artykułu po raz kolejny miałam okazję usłyszeć w mediach m.in. o „politycznej schizofrenii”, „społecznej paranoi” oraz „anorektycznej figurze” jednej ze znanych aktorek – wydaje się więc, że wielu dziennikarzy...