Medycyna ratunkowa

Rozległe oparzenia – mechanizmy powstania oraz metody leczenia

mgr Magdalena Wojtanowska-Kaczka1
mgr Hubert Marek1
dr n. farm. Magdalena Babuśka-Roczniak1
lek. Marta Skalik2
Maciej Jamroga1
dr hab. n. med. Wojciech Roczniak, prof. UP w Sanoku1

1Uczelnia Państwowa im. Jana Grodka w Sanoku

2Górnośląskie Centrum Medyczne im. prof. Leszka Gieca, Śląski Uniwersytet Medyczny w Katowicach

Adres do korespondencji:

dr hab. n. med. Wojciech Roczniak, prof. UP w Sanoku

Uczelnia Państwowa im. Jana Grodka w Sanoku

ul. Mickiewicza 21, 38-500 Sanok

e-mail: wojciech_roczniak@interia.pl

  • Oparzenia to jeden z najczęściej powstających urazów, do których dochodzi podczas wykonywania najprostszych codziennych czynności. Leczenie ran oparzeniowych jest bardzo złożonym procesem. Podstawowym zadaniem zespołu terapeutycznego jest zapobieganie skutkom wstrząsu bądź ich minimalizowanie

Opis przypadku

Mężczyzna, lat 22, został przyjęty na oddział chirurgii ogólnej, onkologicznej i naczyniowej w trybie nagłym z powodu rozległego urazu termicznego. Zdiagnozowano oparzenie termiczne II stopnia obejmujące 19% powierzchni ciała, do którego doszło podczas prac w warsztacie. Okoliczności zdarzenia nie są do końca znane – prawdopodobnie rutyna i nieuwaga poszkodowanego doprowadziły do zapłonu łatwopalnych cieczy. Mężczyzna uległ ciężkim oparzeniom ciała, ratując dobytek.

Oparzeniu uległy ręce, twarz oraz oba podudzia (ryc. 1) – te miejsca zostały natychmiast schłodzone wodą. Pomocy przedmedycznej udzieliła rodzina pacjenta, która wezwała specjalistyczną pomoc. Na miejsce zdarzenia przyjechały zespół ratownictwa medycznego (ZRM) oraz dwie jednostki Państwowej Straży Pożarnej. Chory został zabezpieczony przez ZRM opatrunkami hydrożelowymi, podano mu dożylnie morfinę w dwóch dawkach po 2,5 mg, przetoczono 500 ml płynu wieloelektrolitowego (PWE), a następnie przewieziono na szpitalny oddział ratunkowy (SOR), gdzie po konsultacji chirurgicznej zapadła decyzja o przyjęciu pacjenta na oddział chirurgii ogólnej, onkologicznej i naczyniowej. Stan pacjenta w chwili przyjęcia na oddział wyglądał następująco:

  • częstotliwość rytmu serca (HR – heart rate): 60 uderzeń/minutę
  • ciśnienie tętnicze krwi (RR): 125/80 mmHg
  • oddechy: 16/minutę
  • saturacja (SpO2): 99%
  • ocena w skali przytomności AVPU (alert, verbal, pain, unresponsive) – A
  • nasilenie bólu w skali punktowej wzrokowo-analogowej (VAS – visual analogue scale): 7/10 pkt.

Podczas hospitalizacji zastosowano leczenie farmakologiczne oraz opatrunkowe (tab. 1).

Oparzenia – definicja

Oparzenie to uraz polegający na oddziaływaniu prądu, promieniowania, substancji chemicznej lub ciepła na organizm, powodujący uszkodzenie skóry, tkanki podskórnej, a nawet umiejscowionych głęboko pod skórą narządów. Zranienie skóry, która jest największą barierą ochronną organizmu, powoduje utratę płynów międzykomórkowych, co prowadzi do wstrząsu. Ten pojawia się zazwyczaj przy oparzeniu >10% powierzchni ciała u dzieci, a u dorosłych >15%. Dochodzi ponadto do zakażenia tkanek. Naruszenie ciągłości skóry zaburza wewnętrzną homeostazę organizmu i staje się przyczyną zagrożenia zdrowia oraz życia poszkodowanego – mówimy wówczas o chorobie oparzeniowej, która polega zarówno na miejscowych uszkodzeniach ciała, jak i uogólnionych zaburzeniach metabolicznych.

Pełna wersja artykułu omawia następujące zagadnienia:

Rodzaje oraz mechanizm powstawania oparzeń

Rodzaj oparzenia jest ściśle związany z mechanizmem jego powstania oraz rozległością i głębokością powstałych obrażeń.

Ocena oparzeń

W ocenie oparzenia zawsze bierze się pod uwagę kilka elementów, którymi są m.in. głębokość oraz rozległość uszkodzeń. W tabeli 2 zostały [...]

Leczenie oparzeń

Leczenie ran oparzeniowych jest bardzo złożonym procesem i wymaga zaangażowania wielu specjalistów. Podstawowym zadaniem personelu medycznego jest zapobieganie skutkom oparzenia bądź [...]

Podsumowanie

Miejscowe postępowanie z raną oparzeniową powinno być nieodłącznie związane z leczeniem ogólnoustrojowym. Niezmiernie ważne są: odpowiednia diagnostyka, ocena stanu klinicznego pacjenta, [...]

Do góry