Najczęstszą przyczyną śmierci na polu walki, a także w czasach pokoju, jest krwotok wewnętrzny po urazach przenikających – 90% poszkodowanych umiera przed udzieleniem pomocy medycznej, a 50% śmiertelnie wykrwawia się w trakcie jej udzielania. Większość zgonów z powodu wykrwawienia przy obrażeniach dużych naczyń następuje w ciągu 10 min od urazu. Traci więc na znaczeniu określenie „złota godzina” – powinno się myśleć i mówić: „platynowe minuty”¹.

Najważniejszym elementem leczenia następstw obrażeń naczyń jest zatrzymanie krwotoku. Kolejnym krokiem skutecznego postępowania jest okluzja balonowa aorty, a więc typowa terapia pomostowa (bridge therapy) mająca na celu „kupienie czasu” na pełne zatrzymanie krwotoku i ostateczne działanie ratujące życie. Autorem pierwszej interwencji wewnątrznaczyniowej w strefie działań bojowych w postaci tamponady balonowej uszkodzonej aorty piersiowej był amerykański chirurg gen. Carl Huger (zastosował ją w 1954 r. podczas wojny w Korei). Musiało minąć aż 60 lat, aby idea endowaskularnej tamponady tamującej krwotok z aorty odżyła za sprawą amerykańkich chirurgów wojskowych: płk prof. Todda Rasmussena i płk dr. Jonathana Eliasa, którzy współtworzyli system REBOA. W październiku 2015 r. metoda została zatwierdzona przez amerykańską Food and Drug Administration (FDA). Obecnie jest stosowana w: USA, Wielkiej Brytanii, Japonii, Norwegii, Szwecji, Hiszpanii, Portugalii, Izraelu, Kanadzie, Korei Południowej i Australii. Ma ona zapewnić czasową hemostazę i utrzymanie przepływu krwi w mózgu oraz w sercu kosztem narządów położonych dystalnie^1,2. Zapewnia czasową hemostazę i utrzymanie przepływu krwi w mózgu oraz w sercu kosztem narządów położonych dystalnie^1,2.

Rodzaje krwotoków

W celach praktyczno-klinicznych oraz dydaktycznych krwotoki po urazach dzieli się na:

• zewnętrzne – gdy krew wypływa na zewnątrz ciała (np. rana cięta, postrzałowa)
• wewnętrzne – gdy krew gromadzi się w jamach ciała (brzuch, klatka piersiowa)
• mieszane – kiedy występują oba powyższe rodzaje.