Ta odbudowa odtwarza brakujące struktury zęba wraz z powierzchniami zgryzowymi i guzkami

Zęby wymagające leczenia kanałowego są zazwyczaj zniszczone przez proces próchnicowy. Same procedury związane z terapią endodontyczną również prowadzą do utraty twardych tkanek zęba, a co za tym idzie – do osłabienia jego struktury.[2] Brak dwóch krawędzi zgryzowo-stycznych predysponuje do złamania lub pęknięcia korony zęba, ponieważ, według niektórych autorów, ubytek typu MOD zmniejsza wytrzymałość mechaniczną zęba aż o 63 proc.[3,4] W piśmiennictwie spotyka się również publikacje dotyczące zjawiska odwodnienia zębiny po leczeniu kanałowym, które może doprowadzić do osłabienia zęba o 14 proc.[5,6]

Nie wszyscy autorzy zgadzają się z tą opinią. Ich zdaniem wytrzymałość oraz twardość zębiny w zębach z żywą miazgą i pozbawionych żywej miazgi są porównywalne, a ich właściwości biomechaniczne zbliżone.[7-9]

Według Reehi wsp. przywrócenie pełnej funkcjonalności i estetyki brakujących twardych tkanek zęba po leczeniu kanałowym powinno być wykonane metodą odbudowy pośredniej.[3] Głównymi zaletami takiego rozwiązania jest ograniczenie skurczu polimeryzacyjnego, a tym samym mikroprzecieku bakteryjnego, możliwość odbudowy anatomicznego kształtu powierzchni zwarciowej i stycznej oraz doskonała estetyka. Rodzaj zastosowanej techniki uzależniony jest od wielu czynników, takich jak ilość pozostałych tkanek, rodzaj zęba czy oczekiwania pacjenta.

Opis przypadku

Pacjentka, lat 25, zgłosiła się do gabinetu stomatologicznego w celu leczenia zęba 46. W badaniu klinicznym stwierdzono rozległy ubytek próchnicowy, w wywiadzie – ząb bezobjawowy. Badanie żywotności miazgi testerem wykazało brak reakcji na prąd. N...