Przedstawiamy zastosowanie fibryny bogatopłytkowej w różnych dziedzinach stomatologii

Nieleczona choroba przyzębia powoduje w rezultacie destrukcję tkanek. W jej przebiegu niszczony jest cement korzeniowy, ozębna, kość wyrostka zębodołowego. Rozpoznanie i stopień zaawansowania oraz morfologia ubytku kostnego determinują wybór odpowiedniego zabiegu chirurgicznego. Podstawowym założeniem leczenia chirurgicznego jest wypełnianie ubytków kostnych wyrostka zębodołowego oraz regeneracja wszystkich tkanek przyzębia. Polega to na rekonstrukcji kształtu i czynności uszkodzonych tkanek i różni się od procesu reparacji, która najczęściej następuje w czasie naturalnego gojenia, odtwarzając ciągłość tkanek, bez przywracania im zróżnicowania budowy i czynności.[1]

Prawdziwa regeneracja wszystkich tkanek przyzębia wymaga obecności odpowiednich komórek progenitorowych, które mają zdolność do różnicowania się w kierunku linii fenotypowych osteoblastów, cementoblastów i fibroblastów, wystarczającej przestrzeni dla rozwijających się tkanek i obecności molekuł regulujących różnicowanie komórek i organizację tkankową. Substancje sygnalizujące to czynniki wzrostu i czynniki wpływające na różnicowanie się komórek. Są to polipeptydy (polypeptide growth factors – PGFs), które określają fenotyp niedojrzałych komórek macierzystych i regulują różnicowanie się komórek multipotencjalnych w kierunku dojrzałych komórek wyspecjalizowanych. Czynniki wzrostu wpływają także na proliferację komórek i chemotaksję.[2]