Płytki przedsionek jamy ustnej zaliczany jest do wrodzonych lub nabytych wad śluzówkowo-dziąsłowych.

Powstawanie pierwotnego, wrodzonego płytkiego przedsionka jamy ustnej wynika z zahamowania wzrostu części zębodołowej żuchwy lub wyrostków zębodołowych szczęk. Jego spłycenie może być także spowodowane zaburzeniami rozwojowymi tkanek miękkich: brakiem dostatecznie szerokiego dziąsła właściwego (przyczepionego, zębodołowego) lub nieprawidłowo rozwiniętymi i przyczepionymi więzadłami mięśni mimicznych bądź wędzidełek warg, policzków.

Wtórny, nabyty płytki przedsionek jamy ustnej powstaje z powodu toczącego się stanu zapalnego przyzębia, powikłań po leczeniu ortodontycznym lub jego zwężenia w wyniku zabiegów chirurgicznych danej okolicy, np. gingiwektomii.

Wyróżniamy także rzekomo płytki przedsionek jamy ustnej, w przypadkach gdy dno kieszonki przyzębnej sięga granicy lub przekracza granicę dziąsła właściwego i błony śluzowej ruchomej.[1]

W większości przypadków płytki przedsionek jamy ustnej współistnieje ze zredukowaną szerokością dziąsła właściwego. Najczęściej wady te występują w okolicy przednich zębów żuchwy (ryc.1-7).[2]

Jak mierzyć?

Pomiar głębokości przedsionka jamy ustnej i szerokości strefy dziąsła przyczepionego jest jednym z elementów kompleksowego badania periodontologicznego.[2] Literatura nie definiuje jednak dokładnych punktów pomiarowych mających na celu określenie głębokości przedsionka jamy ustnej. Nie istnieją również wartości referencyjne pozwalające na jego sklasyfikowanie – opisywany jest zwykle jako „płytki” lub „głęboki”.[3] Umownie głębokość przedsionka mierzy się od brzegu dziąsła do najniższego (w żuchwie) lub najwyższego (w szczęce) punktu w zachyłku przedsionka jamy ustnej. Szerokość dziąsła zrogowaciałego mierzy się (w milimetrach) jako odległość od brzegu dziąsła wolnego do granicy śluzówkowo-dziąsłowej. Odejmując od uzyskanej wartości głębokość szczeliny dziąsłowej, obliczona zostaje szerokość dziąsła przyczepionego. Przeprowadzenie szczegółowego wywiadu z uwzględnieniem wieku pacjenta, uzależnień (palenie papierosów), nawyków higienicznych, obciążeń genetycznych, historii leczenia ortodontycznego, a także dokładne badanie kliniczne pozwalają na postawienie właściwej diagnozy oraz zaplanowanie ewentualnego leczenia chirurgicznego.[2]