Tomografia

Tomografia komputerowa jest metodą diagnostyczną pozwalającą na uzyskanie przekrojowych obrazów badanego obiektu. Wykorzystuje ona złożenie obiektu z projekcji obrazów przekrojowych (2D) wykonanych z różnych kierunków w celu utworzenia obrazów przestrzennych (3D). Podstawy matematyczne dla tomografii zostały opisane przez matematyka Johanna Radona już w 1917 roku, kiedy udowodnił, że obraz dwu- i trójwymiarowego obiektu można odtworzyć w sposób zupełny z nieskończonej ilości rzutów tego przedmiotu. Stosowane obecnie tomografy III i IV generacji wykorzystują wachlarzowatą wiązkę promieniowania skierowaną na zestaw detektorów.

Tomografia komputerowa jest obecnie podstawowym badaniem obrazowym w medycynie ogólnej stosowanym dla uwidocznienia struktur śródczaszkowych. Dostarcza bardzo szczegółowych informacji, które można przetworzyć cyfrowo na obrazy trójwymiarowe. Stanowią one matematyczną rekonstrukcję przekrojów tkanek wolną od innych obrazów powstałych z nałożonych struktur. TK pozwala na uwidocznienie tkanek o odmiennej gęstości, które różnią się tylko nieznacznie, takich jak np. istota szara i biała mózgu (1 proc. różnicy gęstości). Niestety dawki promieniowania użyte podczas badania pacjenta są większe nawet kilkusetkrotnie w stosunku do klasycznych zdjęć RTG. Mimo to TK jest coraz popularniejszym badaniem i z roku na rok stale rośnie jej udział w sumarycznej dawce narażenia populacji na promieniowanie jonizujące podczas badań diagnostycznych. Dane dla USA wskazują na ponad 70-proc. udział tomografów w ogólnej sumie dawek otrzymywanych przy badaniach medycznych.[1]

Rezonans magnetyczny

Pewną alternatywę dla TK stanowi rezonans magnetyczny, który jest szybko rozwijającą się dziedziną radiologii i może do pewnego stopnia zastąpić TK w diagnostyce tkanek miękkich. Do najbardziej znanych zastosowań obrazowania MR w obrębie głowy i szyi należy diagnostyka zmian nowotworowych podstawy czaszki, zatok przynosowych, przestrzeni przygardłowej, jamy ustnej, gardła i krtani. MR jest też badaniem z wyboru, ze względu na jego wysoką czułość w wykrywaniu małych zmian oraz dokładność, w obrazowaniu uszkodzeń tkanek i zwężeń. W stomatologii MR wykonuje się głównie do diagnostyki stawów skroniowo-żuchwowych, gruczołów ślinowych oraz rzadziej zatok przynosowych w celu wykrywania torbieli, a także różnicowania zmian.

Wyższa kontrastowość tkanek miękkich na obrazach uzyskanych z MR w stosunku do TK pozwala na lepsze uwidocznienie rozrzedzonych wnętrz guzów nowotworowych. Podanie środków zwiększających kontrast zapewnia też lepsze uwidocznienie granic nowotworów...