Decyzja o formie odbudowy zęba jest kluczowa dla dalszego jego przetrwania w jamie ustnej. Dostępność technik i materiałów jest obecnie więcej niż zadowalająca. Niestety w większości przypadków pacjenci trafiający do praktyk stomatologicznych wymagają rozległych odbudów pośrednich.

W przypadku wyboru techniki pośredniej lekarz dentysta ma zwykle możliwość skorzystania z laboratorium technicznego. Ta forma, jakkolwiek bardzo skuteczna i w większości wysoce estetyczna, ma jedną zasadniczą wadę: jest czasochłonna i wymaga dodatkowego spotkania, a w międzyczasie odbudowy tymczasowej. Nie stanowi to oczywiście problemu w przypadku pacjentów, którzy mogą poczekać. Tych jest jednak coraz mniej. Tempo życia stawia przed nami większe wyzwania. Podobnie jak rozwijająca się turystyka medyczna, która wymaga od nas szybszych procedur postępowania.

Opis przypadku

Pacjentka w wieku 37 lat zgłosiła się do praktyki celem leczenia kanałowego i odbudowy po leczeniu zęba 24. W wywiadzie podawała, że odczuwa przejściowe dolegliwości bólowe w okolicy zęba 24., jednak głównym powodem jej pojawienia się w gabinecie była utrata ściany zęba (ryc. 1).

Procedurę planowania zabiegu rozpoczęto od wykonania zdjęcia RVG. Na zdjęciu widoczne było nieszczelne wypełnienie i brak prawidłowego leczenia kanałowego (ryc. 2). W badaniu klinicznym stwierdzono znaczną utratę tkanek twardych zęba i złamanie ściany podniebiennej. Pacjentce zwrócono także uwagę na mocno przebarwione tkanki twarde zęba. Omówiono i wyjaśniono z nią dokładnie całą procedurę, a także poinformowano o innych możliwych i o opcjach leczenia. Zdecydowano się na leczenie jednowizytowe ze względu na fakt, że na co dzień mieszka ona za granicą.