W związku z dynamicznym rozwojem techniki dentystycznej coraz częściej w wykonawstwie stomatologicznych protez częściowych jako alternatywa dla tradycyjnych materiałów bazujących na polimetakrylanie metylu (PMMA) oraz stopach chromowo-kobaltowych czy chromowo-niklowych stosowane są elastyczne tworzywa termoplastyczne. Jako materiały zupełnie odmienne chemicznie, różnią się od pozostałych pod wieloma względami i aby osiągnąć dobre efekty kliniczne, należy być tego świadomym. Różnice dotyczą zarówno ich właściwości mechanicznych, jak i wykonawstwa laboratoryjnego, co pociąga za sobą odmienne wskazania oraz zalecenia dla pacjentów.

Cel i metodologia

Autorzy dokonali kompleksowego przeglądu piśmiennictwa dotyczącego właściwości materiałów elastycznych stosowanych w protetyce stomatologicznej. Jego celem było porównanie parametrów fizykochemicznych technik wykonawstwa laboratoryjnego oraz zasad użytkowania gotowych uzupełnień protetycznych z materiałów elastycznych opartych na nylonie, poliamidzie i acetalu z tworzywami na bazie PMMA oraz stopów chromo-niklowych i chromo-kobaltowych.

Przegląd piśmiennictwa dotyczył publikacji w bazach medycznych PubMed i GBL z lat 2010-2016 na temat właściwości materiałów elastycznych stosowanych w protetyce stomatologicznej. Posłużono się słowami kluczowymi: „nylon”, „poliamid”, „acetal”, „PMMA”, „polimetakrylan metylu”, „stop chromowo-niklowy”, „stop chromowo-kobaltowy” w powiązaniu ze słowami: „protezy zębowe”, „stomatologia”, „protetyka stomatologiczna”.

Wyniki

Tradycyjne materiały na płyty protez stomatologicznych bazują na polimetakrylanie metylu, a dostępne są w większości w formie proszku i płynu, które należy zmieszać we właściwej, ustalonej przez producenta proporcji dla uzyskania produktu najwyższej jakości. Poza mieszaniną monomerów i polimerów zawierają wiele innych związków – inicjatorów, stabilizatorów, plastyfikatorów oraz barwników.[1,2]