Kiedy rozpoczynałem pracę po studiach w 1962 roku jako asystent w Zakładzie Stomatologii Zachowawczej Akademii Medycznej w Krakowie u prof. Józefa Wodnieckiego, od razu zainteresowałem się endodoncją. W owym czasie leczenie endodontyczne polegało na stosowaniu środków dewitalizacyjnych na miazgę zębową. Uważano wówczas, że następnie taką miazgę należy usunąć jedynie z komory zęba (metoda amputacyjna) lub z komory i jednego kanału – tego, który był najłatwiej dostępny (metoda mortalna kombinowana). Nie potrafiono inaczej i nie rozumiano, że w żadnym z kanałów nie można zostawić martwej miazgi. Ponadto stosowanie dewitalizacji było jedynym zabiegiem w medycynie, w którym dla celów leczniczych powodowano martwicę chorej tkanki. Zęby po takim leczeniu były niestety – wcześniej lub nieco później – skazane na usunięcie. Mając także własne złe doświadczenie z takimi zębami, postanowiłem naukowo zająć się tym zagadnieniem. Na podstawie badań klinicznych i doświadczalnych po mniej więcej ośmiu latach doszedłem do tego, że udało się usunąć z leczenia endodontycznego środki do dewitalizacji i zastąpić je zabiegami wykonywanymi w znieczuleniu podczas jednej wizyty. Na całym świecie wielu naukowców również prowadziło takie badania.

Jednocześnie wraz z postępem w badaniach naukowych nastąpił rozwój technologiczny i techniczny, który umożliwiał opracowanie wszystkich kanałów korzeniowych. Stopniowo instrumenty ręczne zastępowano rotacyjnymi. Początkowo sztywne instrumenty rota...