Jednym z najczęstszych powikłań po leczeniu kanałowym prowadzącym do utraty zęba jest niepowodzenie w jego rekonstrukcji.[1,2] Utrata tkanek wynikająca z konieczności stworzenia dostępu do przestrzeni endodontycznej, a także spowodowana obecnością próchnicy i istniejących już wypełnień znacząco obniża wytrzymałość zęba. Wykonanie prawidłowej odbudowy uwzględniającej nie tylko usunięcie próchnicy i zapewnienie szczelności, ale również poszanowanie zasad biomechaniki znacznie zwiększa szanse na powodzenie terapii.

Po leczeniu kanałowym zalecane są pośrednie procedury odtwórcze, które zazwyczaj są droższe i wymagają poświęcenia większej ilości czasu. W przypadku ograniczeń czasowych i finansowych można z powodzeniem wykonać trwałą i funkcjonalną odbudowę podczas jednej wizyty za pomocą materiału kompozytowego.

Aby uniknąć powikłań biologicznych i biomechanicznych, kluczowa jest odpowiednia preparacja zęba i prawidłowa rekonstrukcja utraconych tkanek. Procedura opracowania ubytku nie jest ograniczona wyłącznie do usunięcia próchnicy. Odpowiednie przygotowanie pozostałych tkanek jest konieczne, aby uniknąć powikłań związanych z uszkodzeniem mechanicznym zęba. Jak wykazano w badaniach,[3] pokrycie guzków materiałem kompozytowym na wysokość 2 mm w przypadku zębów ze znaczną destrukcją i ubytkiem typu MOD zdecydowanie zwiększa wytrzymałość na uszkodzenia mechaniczne.

Nie mniej ważne jest zapewnienie odpowiedniego pola do pracy metodą adhezyjną. Z powodu ograniczeń wynikających z właściwości materiałów adhezyjnych, niezbędna jest prawidłowa izolacja pola zabiegowego. Gdy pracujemy z użyciem materiału kompozytowego, stosowanie koferdamu wydaje się obowiązkowe.