Periodontologia
Zapalenie dziąseł związane z płytką nazębną
Lek. dent. Natalia Stefanik
Choroby dziąseł należą do najczęstszych schorzeń jamy ustnej i zostały podzielone na dwie główne grupy: zapalenie dziąseł indukowane płytką bakteryjną oraz niezwiązane z jej obecnością. Dane epidemiologiczne ujawniają, że zapalenie dziąseł wywołane płytką nazębną jest powszechne we wszystkich uzębionych populacjach, a stan ten uważany jest za najbardziej rozpowszechnioną postać choroby przyzębia.[1,2]
Objawy gingivitis związanego z płytką
Początkowego stadium gingivitis indukowanego przez płytkę nie można wykryć w badaniu klinicznym, jednak w wyniku nagromadzenia się złogów biofilmu bakteryjnego przez kilka dni lub tygodni dochodzi do zaburzenia równowagi pomiędzy biofilmem bakteryjnym a odpowiedzią immunologiczno-zapalną gospodarza i objawy kliniczne stanu zapalnego stają się oczywiste.
Zapalenie dziąseł wywołane przez drobnoustroje rozpoczyna się od dziąsła brzeżnego i może się rozprzestrzeniać do jego pozostałych części. Objawami klinicznymi charakteryzującymi tę grupę gingivitis są: zaczerwienienie i obrzęk tkanek dziąsła, zmiany w obrysie i konsystencji dziąsła, dyskomfort i ból podczas delikatnego sondowania, krwawienie przy zgłębnikowaniu, brak utraty przyczepu łącznotkankowego oraz obecność złogów płytki bakteryjnej i kamienia nazębnego. Za główny parametr, na podstawie którego lekarz może diagnozować zapalenie dziąseł, uznaje się krwawienie przy zgłębnikowaniu (BOP, ang. Bleeding on Probing).[1,2]
Zapalenie dziąseł związane z biofilmem bakteryjnym wykazuje kilka typowych cech, wśród których wyróżniamy:
- objawy kliniczne stanu zapalnego ograniczone do dziąsła brzeżnego i przyczepionego, nieprzekraczające granicy śluzówkowo-dziąsłowej,
- obecność złogów płytki nazębnej,
- odwracalność zapalenia po redukcji/usunięciu płytki nazębnej,
- niezmienny poziom przyczepu łącznotkankowego (CAL, ang. clinical attachment loss).[1]
