Prawo
Błędy, których należy unikać, udostępniając dokumentację medyczną
radca prawny Paweł Strzelec
- O mówienie problematyki udostępniania dokumentacji medycznej
- Wskazanie na najczęstsze błędy popełniane w omawianym zakresie przez lekarzy dentystów
- Poruszenie kwestii osób i podmiotów uprawnionych do korzystania z dokumentacji medycznej
Codzienna praca dekarza dentysty to w głównej mierze dbałość o jakość udzielanych świadczeń medycznych. Na prawidłowe wykonywanie praktyki stomatologicznej mają wpływ również inne czynności, także te związane ze sferą dokumentacji medycznej, której prawidłowe prowadzenie jest obowiązkiem każdego stomatologa. Równie istotna kwestia to jej udostępnianie uprawnionym osobom i podmiotom. W praktyce można obserwować wiele błędów, które w tym zakresie popełniają medycy i placówki medyczne. Warto te błędy zaprezentować, wskazując równocześnie, jak powinno wyglądać prawidłowe, zgodne z prawem postępowanie w takich przypadkach. Jest to o tyle istotne, że błędy, których na tym polu można się dopuścić, mogą skutkować poważnymi konsekwencjami, od utarty pacjenta począwszy, a na karach finansowych wymierzanych przez uprawione podmioty (m.in. Narodowy Fundusz Zdrowia, Rzecznika Praw Pacjenta) skończywszy.
Błąd 1 – prawo dostępu do dokumentacji medycznej ma wyłącznie pacjent i osoby przez niego upoważnione
Dokumentacja medyczna zawiera ściśle chronione informacje na temat pacjenta (jego dane osobowe) − chorób, na które cierpi oraz udzielanych mu świadczeń zdrowotnych. Dostęp do tych danych jest więc ściśle reglamentowany. Nie oznacza to jednak, że wyłącznie pacjent i osoby przez niego upoważnione mogą mieć dostęp do tej dokumentacji. Przepisy prawa określają wiele podmiotów, którym dokumentacja medyczna może, a nawet powinna być udostępniana.
Art. 26 ust. 3 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta stanowi, że podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych udostępnia dokumentację medyczną również:
1. Podmiotom udzielającym świadczeń zdrowotnych, jeżeli dokumentacja ta jest niezbędna do zapewnienia ciągłości świadczeń zdrowotnych.
2. Organom władzy publicznej, w tym Rzecznikowi Praw Pacjenta (RPP), Narodowemu Funduszowi Zdrowia (NFZ), organom samorządu zawodów medycznych oraz konsultantom krajowym i wojewódzkim, w zakresie niezbędnym do wykonywania przez te podmioty ich zadań, w szczególności nadzoru i kontroli.
2a. Podmiotom, o których mowa w art. 119 ust. 1 i 2 ustawy z dn. 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej, w zakresie niezbędnym do przeprowadzenia kontroli na zlecenie ministra właściwego do spraw zdrowia.
