Uśmiech dziąsłowy (GS − gummy smile) jest określeniem stanu klinicznego, w którym podczas uśmiechu eksponowane są zęby sieczne oraz więcej niż 2-3 mm dziąsła górnego, czyli odcinka pomiędzy dolną krawędzią wargi górnej a brzegiem dziąsłowym zębów siecznych w szczęce.

Według norm estetycznych, akceptowana jest ekspozycja 1-2 mm dziąsła w trakcie uśmiechu, natomiast gdy wartość ta osiąga 4 mm lub więcej, uśmiech określany jest jako „nieatrakcyjny” i stanowi przyczynę braku samoakceptacji pacjenta oraz kompleksów skłaniających go do szukania rozwiązania problemu u lekarza specjalisty. Klasyfikacja linii uśmiechu podaje konkretne wartości, na podstawie których należy rozpoznać GS (tab. 1).

Prawidłowa długość wargi górnej mierzona od punktu subnasale do dolnej granicy górnej wargi u młodych osób dorosłych wynosi 20-24 mm i rośnie wraz z wiekiem. Ekspozycja siekacza środkowego szczęki w spoczynku mierzy średnio 3-4 mm u młodych kobiet oraz 2 mm u młodych mężczyzn i zmniejsza się z wiekiem.

Według przyjętych norm atrakcyjny uśmiech określa się na podstawie następujących cech:

• minimalna ekspozycja dziąseł
• symetryczna ekspozycja linii dziąseł w stosunku do wargi górnej
• zdrowa tkanka dziąseł wypełniająca całe przestrzenie styczne międzyzębowe
• harmonia między przednimi i tylnymi segmentami
• zęby w prawidłowym anatomicznym kształcie, proporcji i pozycji
• właściwy kolor i odcień zębów
• dolna warga równoległa do krawędzi siecznych zębów przednich i do umownej linii przechodzącej przez punkt kontaktowy tych zębów
• właściwe proporcje pomiędzy wargą górną i dolną¹.

Uśmiech powstaje w dwóch dynamicznych etapach. W pierwszym górna warga unosi się w kierunku fałdu nosowo-wargowego w wyniku skurczu mięśni dźwigaczy, których przyczepy początkowe znajdują się w obrębie fałdu, a końcowe w górnej wardze. Włókna mięś...

Etiologia gummy smile

Etiologia GS może być jednoczynnikowa lub wypadkową kilku współistniejących patologii. Ma to wpływ na dobór leczenia, rokowanie oraz długotrwały efekt terapeutyczny. Jedną z teorii opisujących powstawanie tego defektu estetycznego jest opóźnione wyrzynanie zębów stałych, co powoduje, że dziąsło nie przemieszcza się dowierzchołkowo i pozostaje związane z koroną zęba 1 mm powyżej połączenia szkliwno-cementowego. Inne przyczyny nadmiernej ekspozycji dziąseł to: zbyt duża aktywność mięśnia okrężnego ust, pionowy wzrost przedniego odcinka szczęki, ekstruzja zębów siecznych i/lub nadmierna ruchomość wargi górnej.