Ubytek Stafnego (SBC – Stafne bone cavity) jest rzadką zmianą występującą w żuchwie. Została ona opisana po raz pierwszy przez Edwarda Stafnego w 1942 r.¹ Pierwotnie SBC nazwany był „jamami kostnymi zlokalizowanymi w pobliżu kąta żuchwy”, jednak ze względu na zbyt opisowy charakter przyjęto nazwę ubytek (zamiennie z jamą, defektem lub torbielą) Stafnego. Zmiana ta klasyfikowana jest jako pseudotorbiel (torbiel rzekoma), ponieważ nie ma torebki wyścielonej nabłonkiem. Jest ona zazwyczaj asymptomatyczna i odkrywana przypadkowo podczas rutynowych badań radiologicznych².

Etiologia

Dokładna etiologia i mechanizm tworzenia się omawianej pseudotorbieli wciąż są przedmiotem badań. Istnieje kilka teorii na temat powstawania ubytku Stafnego, ale żadna z nich nie została jednoznacznie potwierdzona. Jedna z teorii sugeruje, że zmiana ta wynika z wrodzonej wady rozwojowej, która jest związana z nieprawidłowym rozmieszczeniem tkanki gruczołowej – ektopowo rozmieszczonej tkanki gruczołu ślinowego w obrębie kości². Inna teoria sugeruje, że ubytek powstaje w konsekwencji ucisku spowodowanego wzmożonym ciśnieniem krwi w okolicy trzonu żuchwy, co skutkuje martwicą kości, a następnie jej resorpcją.