Od publikacji pracy Haralda Löego¹, w której określił zapalenie przyzębia jako szóste powikłanie cukrzycy (DM – diabetes mellitus), związek pomiędzy tymi jednostkami chorobowymi jest przedmiotem zainteresowań lekarzy i lekarzy stomatologów − zarówno ze względu na dwukierunkową zależność między nimi, jak i dużą częstość występowania obu chorób. Niezwykle istotne jest to, aby lekarze i lekarze stomatolodzy przekazywali pacjentom wiedzę na temat cukrzycy i zapalenia przyzębia, pomogli zrozumieć zależności między nimi oraz kierowali ich do odpowiednich specjalistów. Konieczna jest do tego bliska współpraca dentystów i diabetologów oraz wypracowanie przez nich wspólnych schematów działań, mających na celu poprawę zdrowia pacjentów i uzyskanie stabilnych wyników leczenia. Należy zauważyć, że chociaż istnieje związek między zapaleniem przyzębia a cukrzycą, samo zapalenie przyzębia nie powoduje cukrzycy, ale jego leczenie jest kluczowe dla osób z DM w celu poprawy kontroli glikemii i ogólnego stanu zdrowia.

Dlatego chorzy na cukrzycę powinni być świadomi potencjalnego wpływu zapalenia przyzębia na ich ogólny stan i utrzymywać dobre praktyki higieny jamy ustnej. W ich przypadku regularne kontrole stomatologiczne oraz profesjonalna higienizacja stomatologiczna, wraz ze skuteczną pielęgnacją jamy ustnej w domu, są niezbędne do zapobiegania zapaleniu przyzębia i jego leczenia.

Choroba przyzębia, cukrzyca i choroby sercowo-naczyniowe

Po raz pierwszy związek pomiędzy cukrzycą a stanem zdrowia przyzębia opisano u Indian Pima w Arizonie. W plemieniu tych rdzennych mieszkańców Ameryki Północnej występuje najwyższy na świecie wskaźnik zachorowalności i chorobowości na cukrzycę insulinoniezależną (typu 2 – DMT2)^2,3 − cierpi na nią połowa tej populacji >35 r.ż. Cytowane badanie oraz następne badania pokazały, że pacjenci z DM chorują prawie 3-krotnie częściej na zapalenie przyzębia niż pozostała część populacji^4,5.

Lalla i wsp. ocenili częstość występowania zapalenia przyzębia w różnych grupach wiekowych u chorych na cukrzycę w porównaniu z osobami zdrowymi⁶. U osób w wieku od 15 do 24 lat ryzyko rozwoju choroby przyzębia było 4,8 razy większe, zaś u tych pomiędzy 25 a 34 r.ż. − 2,3 razy. Ponadto kliniczna utrata przyczepu łącznotkankowego (CAL – clinical attachment loss) u pacjentów z DM w wieku od 15 do 55 lat była wyższa niż w populacji z normalną glikemią.