Próchnica jest chorobą bakteryjną objawiającą się demineralizacją i rozpadem twardych tkanek zębów. Dotyczy zarówno zębów mlecznych, jak i stałych. Ze względu na częstość występowania, powikłania oraz aspekty ekonomiczne zaliczana jest do chorób społecznych. Pomimo licznych programów edukacyjnych, zwiększenia dostępu do opieki stomatologicznej zarówno w sektorze prywatnym, jak i państwowym, a także poprawy sytuacji ekonomicznej społeczeństwa − częstość występowania próchnicy u dzieci w Polsce wciąż jest bardzo wysoka. Według danych Ministerstwa Zdrowia z roku 2015 odsetek badanych osób w wieku 15 lat wolnych od próchnicy wynosił tylko 6. Duży był również odsetek dzieci z usuniętym z powodu próchnicy co najmniej jednym zębem stałym, który w badanej grupie wynosił 6,8. Szczególnie wysoka była jego wartość dla dzieci mieszkających na wsi − wynosiła 9,3.

Wśród przyczyn przedwczesnej utraty zębów należy wymienić także urazy, znacznie rzadziej choroby przyzębia oraz wrodzone braki zębowe będące objawem niektórych chorób genetycznych. Szczególne trudności w kompleksowym planowaniu leczenia stomatologicznego u dzieci występują właśnie u pacjentów z brakami zębowymi. Przy współistniejących wadach zgryzu leczenie powinno być prowadzone przez lekarza ortodontę. Wykonane przez lekarza protetyka uzupełnienia protetyczne utrwalają wówczas tylko wyniki leczenia ortodontycznego. Jednak przy dużych brakach zębowych terapia ortodontyczna często nie ma zastosowania.

Natomiast w sytuacji braków zębowych niepowikłanych wadami zgryzu w przypadku pacjentów młodocianych zadaniem lekarza protetyka jest:

• zapobieganie powstawaniu dalszych zaburzeń okluzyjnych
• poprawa czynności żucia oraz wymowy
• eliminacja urazu psychicznego powstającego na tle konsekwencji utraty uzębienia
• eliminacja odruchów parafunkcyjnych.

U dzieci z brakami zębów mlecznych obserwowany jest często przetrwały niemowlęcy typ połykania. Braki zębowe wpływają negatywnie na jakość formowanego kęsa. Niedostateczne rozdrobnienie pokarmu może powodować stany chorobowe układu pokarmowego. Ze względu na trudności w żuciu dzieci niechętnie przyjmują twarde pokarmy, co jest określane jako ,,leniwe żucie”.