Halitoza (halitosis, inaczej określana jako cuchnący/nieświeży oddech, przykry zapach z ust lub fetor ex ore) pochodzi od łacińskiego słowa „halitus” oznaczającego oddech, a grecki sufiks -osis odnosi się do stanu lub procesu patologicznego¹. Jest to nieprzyjemna lub wręcz odpychająca woń z jamy ustnej, której częstą konsekwencję stanowią dyskomfort i pogorszenie jakości życia osoby cierpiącej na tę dolegliwość. Mimo powszechności tego zjawiska, trapiącego ludzkość od tysiącleci (zapiski znajdujemy już w biblijnej księdze Hioba [Hi 19,17] „Żonie mój oddech niemiły”), istnieje niewiele doniesień na temat etiologii i epidemiologii halitozy wśród populacji pediatrycznej².

Pierwszego opracowania naukowego dokonał Howe w 1874 r. W 1934 r. Fair i Wells stworzyli przyrząd do subiektywnej i pół-ilościowej oceny halitozy, nazwany osmoskopem. W latach 70. ubiegłego wieku w badaniach zastosowano chromatografię gazową, co pozwoliło na zidentyfikowanie związków będących główną przyczyną odoru. Wykazano, że za przykry zapach z ust są odpowiedzialne lotne związki siarki oraz inne wonne substancje, takie jak kwas masłowy, propioniany, kadaweryna, putrescyna, będące głównymi produktami przemian metabolicznych wybranych bakterii bytujących w jamie ustnej (Treponema denticola, Porphyromonas gingivalis i Tanarella forsythia)³.

Diagnostyka

Obecnie w ocenie halitozy znajdują zastosowanie głównie dwie metody pomiaru:

• badanie organoleptyczne, polegające na subiektywnej ocenie zapachu przez osobę badającą pacjenta z wykorzystaniem skali doznań; najczęściej stosowana jest skala Rosenberga i McCullocha³ (tab. 1)
• pomiary instrumentalne: chromatografia gazowa, urządzenia do monitorowania stężenia siarczków^4,5.

Pomiary instrumentalne są uznawane za niezawodną i obiektywną metodę służącą do oceny halitozy, jednak to właśnie badanie organoleptyczne zostało uznane za złoty standard6. Jest ono ważną, korzystną pod względem ekonomicznym i efektywną czasowo me...