Leczenie za pomocą protez całkowitych ruchomych nadal jest standardem w przypadku rehabilitacji narządu żucia pacjentów bezzębnych, u których zastosowanie koncepcji implantoprotetycznych jest niemożliwe ze względów ekonomicznych lub z powodu występowania przeciwwskazań natury medycznej. Stanowi ono wciąż spore wyzwanie w codziennej praktyce stomatologicznej. W celu otrzymania zadowalającej retencji i adhezji pracy protetycznej potrzebna jest ogromna skrupulatność. Największym wyzwaniem są przypadki, w których część zębodołowa żuchwy uległa znacznej resorpcji oraz leczenie pacjentów w zaawansowanym wieku, u których występują zmiany degeneracyjne w stawie skroniowo-żuchwowym, utrudniające rejestrację centralnego zwarcia. W artykule przedstawiono jedną z alternatywnych metod wykonywania protez w opisanych powyżej warunkach, która jest w stanie zapewnić jej funkcjonalność i wpływa na poprawę rezultatu terapii. Obecnie znane są cztery metody leczenia protetycznego: metoda tradycyjna, metoda wrocławska, metoda z wykorzystaniem biofunkcjonalnego systemu protetycznego (BPS – biofunctional prosthetic system) oraz metoda cyfrowego wycisku.

Rola rehabilitacji protetycznej w leczeniu stomatologicznym

Rehabilitacja protetyczna jest leczeniem mającym za zadanie odtworzenie funkcji estetycznych, fonetycznych i żujących. Protezy mają na celu ochronę układu stomatognatycznego (US). Są aparatami leczniczo-rehabilitacyjnymi, wykonywanymi indywidualnie oraz dostosowywanymi do warunków panujących w jamie ustnej pacjenta.

Powinny umożliwiać wolną od dolegliwości czynność mięśni i stawów skroniowo-żuchwowych oraz zapobiegać schorzeniom podłoża tkankowego, poprzez odpowiednie ukształtowanie. Mają powodować możliwie najmniejszy zanik wyrostka zębodołowego. Ponadto powinny eliminować dysfunkcje oraz parafunkcje, polepszać funkcje żucia pokarmów, wyrównywać zaburzenia mowy, poprawiać wygląd estetyczny oraz zabezpieczyć narząd żucia.

Cel pracy

Celem pracy jest przedstawienie metody tradycyjnej wykonywania protez całkowitych ruchomych osiadających.

Pole protetyczne w żuchwie ulega zmniejszeniu w wyniku zaniku części zębodołowej żuchwy, czego następstwem jest często przerośnięcie języka, który oddziałuje wyważająco na protezę. W celu poprawienia stabilizacji i retencji poszerza się płytę podstawową poza strefę neutralną, po to aby pokryć ruchomą część śluzową, ponieważ nie ulega ona przemieszczeniu przy średnim napięciu mięśni. Skutkuje to lepszym obciążeniem, poprawą stabilizacji oraz równomiernym obciążeniem protezy.