Temat numeru
Chirurgiczne leczenie raka połączenia przełykowo-żołądkowego
dr n. med. Aneta Obcowska-Hamerska
dr n. med. Łukasz Masior
prof. dr hab. n. med. Mariusz Frączek
- Topograficzna klasyfikacja nowotworów połączenia przełykowo-żołądkowego (EGJC) według Siewerta i jej zastosowanie w planowaniu zabiegu operacyjnego
- Omówienie najważniejszych elementów strategii leczenia EGJC, takich jak: resekcja zmiany pierwotnej z wolnymi marginesami mikroskopowymi, adekwatna limfadenektomia, odtworzenie ciągłości przewodu pokarmowego, zastosowanie technik małoinwazyjnych i minimalizowanie ryzyka powikłań
- Między praktyką a teorią – zestawienie doświadczenia autorów w leczeniu chorych na EGJC z obowiązującymi wytycznymi i stosowanymi metodami postępowania
Rak połączenia przełykowo-żołądkowego (EGJC – esophagogastric junction cancer) stanowi specyficzny problem kliniczny. Umiejscowienie nowotworu na granicy dwóch jam ciała i dwóch narządów często jest wyzwaniem dla zespołów operacyjnych. Od lat zajmujemy się leczeniem tej grupy chorych, dlatego chcielibyśmy przedstawić nasze spostrzeżenia w zestawieniu z aktualnymi wytycznymi i obowiązującymi metodami postępowania. Zarówno nasze doświadczenia, jak i bogate piśmiennictwo wskazują na znaczenie zobiektywizowania i realnej oceny zakresu nacieku nowotworowego przełyku oraz znajomości ograniczeń stosowanych dostępów operacyjnych jako klucza do przyjęcia właściwej taktyki operacyjnej u pacjentów z EGJC. Biologia tej choroby dotychczas nie została w pełni odkryta, a jej leczenie pozostaje przedmiotem badań i dyskusji. Choć wielu aspektów natury EGJC jesteśmy świadomi, to liczne kwestie poruszane w rozpowszechnianych zaleceniach wymagają doprecyzowania.
Definicja i klasyfikacja raka połączenia przełykowo-żołądkowego
W przeszłości tę jednostkę chorobową nazywano rakiem wpustu. Od wielu lat obowiązującą nazwą dla gruczolakoraka obejmującego granicę fałdów żołądkowych w przełyku jest „rak połączenia przełykowo-żołądkowego”. W przeciwieństwie do raka obwodowej części żołądka notowany jest stale zwiększający się wskaźnik zachorowalności na EGJC, co jest szczególnie widoczne w grupie mężczyzn rasy białej po 65 roku życia1. Choroba charakteryzuje się gorszym rokowaniem niż rak żołądka, a 5-letnie przeżycie osiąga 25-40% pacjentów. Za przyczynę mniejszej wyleczalności uznaje się większą częstość tworzenia się przerzutów w węzłach chłonnych zarówno śródpiersia, jak i nadbrzusza (w pT1 u 20-40% chorych na EGJC, a odpowiednio 15-20% w przebiegu raka żołądka), co w konsekwencji może utrudniać przeprowadzenie radykalnej operacji2.
Stosunek głównej masy nowotworu do granicy nabłonków jest podstawą utworzonej w 1996 roku przez Siewerta i Steina, nadal stosowanej klasyfikacji odnoszącej się do gruczolakoraka, którego centrum znajduje się w odległości 5 cm proksymalnie i dystal...
