Zmiany zapalne okolicy odbytu i odbytnicy od wielu stuleci zaliczane są do grupy szczególnie uciążliwych i trudnych do wyleczenia schorzeń. Stanowią one istotny problem diagnostyczno-terapeutyczny. Wyjątkowo złożonym zagadnieniem są przetoki okołoodbytnicze u pacjentów z chorobą Leśniowskiego-Crohna (ChLC). Przetoki te mają zwykle skomplikowany przebieg, są wielokanałowe, dają bardziej nasilone objawy kliniczne, wiążą się z gorszym rokowaniem co do wyleczenia oraz są niekorzystnym czynnikiem rokowniczym wobec przebiegu nieswoistych chorób zapalnych jelit. Występują one często u młodych osób, powodując liczne zaburzenia nie tylko somatyczne, lecz także psychologiczne, które utrudniają sprawne funkcjonowanie w społeczeństwie.

Przetoki odbytu i odbytnicy w przebiegu choroby Leśniowskiego-Crohna

Choroba Leśniowskiego-Crohna należy do grupy nieswois­tych zapaleń jelit i charakteryzuje się występowaniem przewlekłego stanu zapalnego mogącego obejmować całą grubość ściany przewodu pokarmowego. Może ona dotyczyć każdego jego poziomu, od jamy ustnej aż do odbytu, ale najczęściej lokalizuje się w dystalnym odcinku jelita cienkiego (ileum terminale). Często w przebiegu tej choroby obserwowane są przetoki odbytu i odbytnicy z atypowym przebiegiem kanałów, a także z nietypowo usytuowanymi ich ujściami zarówno wewnętrznymi, jak i zewnętrznymi.

Mimo prowadzonych licznych badań etiopatogeneza ChLC oraz towarzyszących jej przetok nie została do końca poznana. Uważa się, że występowanie choroby podstawowej najczęściej jest spowodowane wieloma determinantami, do których zaliczyć można predyspozycje genetyczne oraz czynniki środowiskowe, takie jak: nieodpowiednia dieta, nadmierne narażenie na stres i nieprawidłowa mikroflora jelitowa, w której obecność prątków Mycobacterium, a w szczególności szczepu Mycobacterium avium, stwarza znacznie większe ryzyko rozwoju nieswoistych zapaleń jelit^1,2.

Charakterystyczny obraz endoskopowy w przypadku tej choroby obejmuje zmiany ogniskowe bez zachowanej ciągłości imitujące brukowanie śluzówki, które w obrazie mikroskopowym mają postać ziarniniaków nabłonkowatokomórkowych bez cech serowacenia i zaj...

Standardowy schemat postępowania diagnostycznego obejmuje: kolonoskopię wraz z pobraniem wycinków do badania histopatologicznego, wlew kontrastowy jelita grubego, enteroklizę rezonansu magnetycznego (MR) oraz badania laboratoryjne markerów stanu z...