Każdego roku w Polsce oparzeniom ulega 300 000-400 000 osób, z czego ponad połowa to dzieci. W większości przypadków następstwem urazu są oparzenia powierzchowne (I-II stopień oparzenia), które z powodzeniem można leczyć zachowawczo z zastosowaniem opatrunków specjalistycznych. Głębsze oparzenia (IIb-III stopnia) zazwyczaj wymagają interwencji chirurgicznej polegającej na usunięciu tkanek martwych (nekrektomii) i pokryciu ubytków autogenicznymi przeszczepami skóry pośredniej lub pełnej grubości¹.

Ranę oparzeniową można podzielić na kilka stref². Pierwszą stanowi strefa koagulacji, w której znajdują się jedynie komórki martwe, ostatecznie zniszczone przez czynnik urazowy. Na jej obrzeżach znajduje się strefa zastoju (stasis), w obrębie której występują komórki zarówno martwe, jak i żywe. Jest to swoista mieszanina balansująca na granicy życia i śmierci ze względu na ograniczoną żywotność komórek wynikającą ze zmniejszonych przepływów naczyniowych spowodowanych hipotensją układową, narastających obrzęków lub wysuszenia rany. Dodatkowymi czynnikami zmniejszającymi szansę na regenerację tego obszaru są choroby przewlekłe przebiegające z upośledzeniem obwodowego przepływu naczyniowego, takie jak: cukrzyca, miażdżyca, choroby układowe. Strefa zastoju ze względu na pewien potencjał rewitalizacyjny powinna wzbudzać szczególne zainteresowanie personelu sprawującego nadzór nad pacjentem. Wczesne wdrożenie odpowiednich procedur terapeutycznych, obejmujących zarówno leczenie układowe (terapię wstrząsu), jak i miejscowe (wczesne oczyszczenie rany oparzeniowej, wybór optymalnej techniki nekrektomii, dobór optymalnych opatrunków), może przyczynić się do utrzymania tej strefy przy życiu, co ma niebagatelne znaczenie na następnych etapach leczenia. Kolejny obszar stanowi strefa przekrwienia, gdzie dochodzi do rozszerzenia naczyń krwionośnych, a komórki zachowują żywotność.

Musimy przy tym pamiętać, że w przypadku ciężkich oparzeń następstwem urazu są obrażenia prowadzące do rozwoju tzw. choroby oparzeniowej, czyli zespołu zaburzeń fizjologicznych skutkujących ciężkimi powikłaniami, które mogą spowodować śmierć pacje...

Cel

Celem pracy jest omówienie dostępnych metod usuwania martwicy z ran oparzeniowych ze szczególnym uwzględnieniem procedur małoinwazyjnych.