Niedokrwistość występująca w przebiegu choroby nowotworowej koreluje dość często z wyższym odsetkiem śmiertelności, szczególnie w przypadku: chłoniaków, szpiczaka mnogiego, raka głowy i szyi, raka płuc, raka szyjki macicy i raka gruczołu krokowego. Ponadto znacznie pogarsza jakość życia chorych, jest niezależnym czynnikiem prognostycznym krótko- i długoterminowych niekorzystnych wyników leczenia, opóźnia terminowe rozpoczęcie chemio- lub radioterapii oraz nasila oporność guza na radioterapię. Graniczne stężenie hemoglobiny, poniżej którego przetoczenie koncentratu krwinek czerwonych (KKCz) jest konieczne, wynosi 6,5-7 g/dl. Poprawa jakości życia pacjenta powinna być głównym wskazaniem do przetoczenia KKCz przy podejmowaniu decyzji o postępowaniu z chorymi, dlatego zawsze należy ocenić stan kliniczny pacjenta, w szczególności pod kątem występowania objawów głodu tlenowego, tj.: osłabienia, duszności, obniżonej tolerancji wysiłku fizycznego, zwiększonej podatności na infekcje, tachykardii, bólów wieńcowych, zawrotów głowy i innych objawów niedotlenienia narządów.

Niedokrwistość nasila się w zaawansowanym stadium choroby nowotworowej oraz często również w okresie okołooperacyjnym, u chorych z guzami litymi poddawanych zabiegom chirurgicznym. W związku z tym transfuzja krwinek czerwonych jest nieodzownym sposobem leczenia w chorobie nowotworowej. Nadal jednak jej bezpieczeństwo pozostaje kontrowersyjne, biorąc pod uwagę liczne dane laboratoryjne i kliniczne, które wskazują na związek transfuzji ze zwiększonym ryzykiem nawrotu choroby nowotworowej, infekcji i śmiertelności z powodu choroby nowotworowej w tej grupie pacjentów. Mimo że związek przyczynowy między transfuzją a infekcją został ustalony, wpływ przetoczeń na wznowę nowotworu pozostaje wciąż mylący, gdyż jest to głównie spowodowane skrajną heterogennością biologiczną, która charakteryzuje donacje RBC i kontekst nowotworowy. W rzeczywistości funkcjonalna interakcja między czynnikami związanymi z donacją i charakterystyką biorcy (w tym: biologia guza per se, zapalenie, infekcja, stan koagulacji i aktywacji immunologicznej oraz kompetencje) może synergistycznie i indywidualnie określać kliniczny wpływ każdej transfuzji u każdego pacjenta z nowotworem.

Przedoperacyjne postępowanie z pacjentem z chorobą nowotworową musi być złożone i powinno uwzględniać ogólnoustrojowe skutki nowotworu oraz skutki uboczne terapii przeciwnowotworowej, które w znacznym stopniu mogą wpływać na ocenę okołooperacyjną ...