Udzielanie świadczeń zdrowotnych przez lekarzy, w tym przez chirurgów, najczęściej odbywa się na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych, tj. umowy o udzielanie świadczeń zdrowotnych bądź tzw. kontraktu. W praktyce decydujący wpływ na kształt podpisywanej umowy ma szpital lub przychodnia, gdzie chirurg ma pracować. Ów podmiot leczniczy (zleceniodawca) kształtuje brzmienie tej umowy w sposób korzystny dla siebie, co jest zupełnie naturalne. Warto jednak pamiętać, że uczciwy zleceniodawca jasno wskazuje prawa i obowiązki każdej ze stron. Im mniej czytelna, jasna czy precyzyjna jest umowa, tym dokładniej należy rozważać jej podpisanie.

Chirurg jako strona umowy może nie zgodzić się na jej podpisanie w określonym kształcie i żądać zmiany niektórych jej postanowień, może też zaproponować własne postanowienia. Ma to istotne konsekwencje prawne, ponieważ umowa wyznacza granice i zakres odpowiedzialności stron, które ją zawierają (zleceniodawcy, tj. podmiotu leczniczego, i zleceniobiorcy, czyli chirurga).

Niestety bardzo często lekarze decydują się na podpisanie umowy bez gruntownej analizy jej postanowień. Skutkiem takiego postępowania jest funkcjonowanie w obrocie prawnym umowy, której treść może być niekorzystna dla chirurga. W związku z powyższym uzasadnione jest zwrócenie uwagi na przepisy, na które nie należy się zgadzać bądź których brzmienie powinno zostać zmienione. Jednocześnie należy pamiętać, że o ile poniżej podane przykłady w praktyce występują dość często, o tyle nie są one jedynymi postanowieniami umownymi, które powinny wzbudzić czujność chirurga.