Laparoskopowa plastyka przepukliny pachwinowej – wskazania, przeciwwskazania i powikłania
Krzysztof Kowalik1
Paweł Narożnicki2
lek. Volodymyr Lavrynets3
lek. Jan Madej4
prof. hab. n. med. Andrzej Modrzejewski1
- Korzyści płynące z wykonywania hernioplastyki metodą laparoskopową
- Najczęstsze powikłania śród- i pooperacyjne tej operacji
- Potencjalne wskazania i przeciwwskazania do hernioplastyki laparoskopowej
- Wady i zalety leczenia przepukliny pachwinowej metodą laparoskopową
Ryzyko rozwoju przepukliny pachwinowej w ciągu całego życia wynosi 27% wśród mężczyzn i 3-6% w populacji kobiet1. Przepuklina pachwinowa stanowi aż 75% wszystkich przepuklin ściany brzucha. Cechuje ją też znaczna tendencja do nawrotów2. Z tego powodu plastyka przepukliny pachwinowej (hernioplastyka) jest jednym z najczęściej wykonywanych zabiegów w chirurgii ogólnej3. Operację tę głównie przeprowadza się metodą tradycyjną.
Mimo że laparoskopowa plastyka przepukliny pachwinowej wykonywana jest na świecie od 1990 roku, to nadal w wielu polskich ośrodkach nie jest powszechnie praktykowana4. Pierwszą w Polsce plastykę przepukliny pachwinowej z dostępu przezbrzusznego przedotrzewnowego (TAPP – transabdominal preperitoneal) wykonał dr Andrzej Stanek w 1992 roku5. Od 1994 roku w nielicznych ośrodkach wykonywana jest również metoda całkowitego zaopatrywania przepuklin pachwinowych pozaotrzewnowo (TEP – totally extraperitoneal), bez ingerencji w światło jamy otrzewnej. W metodzie tej tzw. przestrzeń robocza jest wytwarzana za pomocą balonu rozprężającego (ryc. 1)6.
Opory przed wykonywaniem hernioplastyki pachwinowej techniką laparoskopową mogą wynikać z tego, że w trakcie zabiegu z dostępu laparoskopowego większe trudności sprawiają wypreparowanie worka przepuklinowego i umieszczenie siatki polipropylenowej niż podczas hernioplastyki metodą tradycyjną.