Przewlekła niewydolność żylna polega na utrwalonym zaburzeniu odpływu krwi żyłami kończyn dolnych. Obejmuje ona zarówno żyły powierzchowne, jak i głębokie. Stanowi obecnie wyzwanie współczesnej medycyny, dotyczy bowiem znacznej części populacji i pomimo profilaktyki zdrowotnej, częstość jej występowania jest wysoka. Ocenia się, że problem ten dotyczy prawie połowy dorosłych Polaków i występuje częściej u kobiet (50,99 proc.) niż u mężczyzn (38,33 proc.).[1] Choroby naczyń żylnych w zaawansowanym stadium prowadzą do wtórnych zmian w obrębie skóry i tkanki podskórnej. Początkowo jednak występują zmiany, które mogą być bagatelizowane przez pacjenta, gdyż nie dają istotnych dolegliwości.
Przewlekła niewydolność żylna dotyczy naczyń kończyn dolnych, gdzie znaczny wpływ na ich funkcjonowanie ma tzw. pompa mięśniowa, dzięki której odbywa się prawidłowa cyrkulacja krwi żylnej. Na kończynach dolnych występują także pierwsze zmiany skórne, które mobilizują pacjenta do wizyty u lekarza.
Główną przyczyną niewydolności żylnej jest niewydolność zastawek żylnych, co powoduje cofanie się krwi (refluks żylny). Długotrwała pozycja siedząca lub stojąca, osłabienie ściany naczyń może doprowadzić do wystąpienia nadciśnienia żylnego, co prowadzi do poszerzenia światła naczynia i wtórnie do niewydolności zastawek żylnych. Do uszkodzenia zastawek żylnych lub wystąpienia niedrożności żylnej może dojść również w następstwie zakrzepicy żylnej (zespół pozakrzepowy). Natomiast rzadszymi schorzeniami, w wyniku których rozwija się przewlekła niewydolność żylna, są: zespół Maya Thurnera (ucisk na żyły biodrowe) lub wrodzony brak zastawek żylnych.[2,3]