Zgodnie z definicją FAO/WHO z 2001 roku probiotyki to żywe szczepy ściśle określonych drobnoustrojów (żywe mikroorganizmy), które podawane w odpowiednich dawkach przynoszą korzyść organizmowi gospodarza.[1] Zalicza się do nich m.in. wybrane szczepy bakterii należących do rodzaju Lactobacillus, Bifidobacterium, Streptococcus i Enterococcus, drożdżaki Saccharomyces boulardii. Występują one naturalnie w niektórych produktach spożywczych oraz są dostępne jako zarejestrowane leki, suplementy diety lub dietetyczne środki spożywcze specjalnego przeznaczenia medycznego, mleko modyfikowane dla niemowląt, jogurty probiotyczne czy inne probiotyczne produkty mleczne. Preparaty probiotyczne klasyfikowane są jako jedno- lub wieloszczepowe. Chociaż wszystkie probiotyki charakteryzują się pewnymi wspólnymi cechami (niska patogenność, oporność na sok żołądkowy i sole kwasów żółciowych, przyleganie do śluzówki jelita), efekty kliniczne i laboratoryjne mogą znacząco różnić się pomiędzy szczepami. Kombinacja probiotyku i prebiotyku (nietrawione składniki żywności, np. inulina, fruktooligosacharydy, selektywnie pobudzające wzrost lub aktywność jednego bądź określonej liczby rodzajów bakterii w okrężnicy) nazywana jest synbiotykiem.

Korzystny wpływ probiotyków związany jest z działaniem immunomodulacyjnym, utrzymywaniem równowagi pomiędzy szczepami bakterii jelitowych, neutralizacją toksyn, poprawą funkcji bariery jelitowej. Dlatego probiotyki są szeroko stosowane w zapobieganiu oraz leczeniu chorób związanych z układem pokarmowym człowieka: biegunek, przewlekłych zapaleń jelit, zespołu jelita drażliwego, zapalenia żołądka wywołanego przez Helicobacter pylori, próchnicy zębów.[2] Podejmowane są próby wykorzystania probiotyków także w innych stanach chorobowych, np. cukrzycy, miażdżycy, autyzmie, depresji i chorobach alergicznych.[3] Chociaż badania nad zastosowaniem probiotyków celem prewencji i leczenia AZS rozpoczęto prawie 20 lat temu, temat ten ciągle budzi kontrowersje.