Przewlekła pokrzywka spontaniczna (CSU – chronic spontaneous urticaria) jest częstą chorobą dorosłych i dzieci, która może słabo reagować na leczenie. Charakteryzuje się istotnie niekorzystnym wpływem na jakość życia, snu, a także status społeczno-ekonomiczny w skrajnych przypadkach. W leczeniu wg zasad medycyny opartej na dowodach (EBM – evidence based medicine) stosuje się przede wszystkim dwie grupy leków. Najsilniejsze dowody dotyczą niesedatywnych leków przeciwhistaminowych (II generacji) oraz omalizumabu. Wprowadzenie omalizumabu (IgG anty-IgE) dekadę temu okazało się przełomowe dla wielu pacjentów z CSU niereagujących na leki przeciwhistaminowe – z całkowitą kontrolą objawów u 40% chorych oraz dobrą kontrolą u 59% w badaniach rejestracyjnych. Wyniki uzyskiwane w „świecie rzeczywistym” także są korzystne, ponieważ do 90% pacjentów wykazuje częściową lub całkowitą odpowiedź na leczenie. Jednak może wystąpić również brak odpowiedzi, a niekiedy terapia musi zostać przerwana z powodu działań niepożądanych.