Okiem lekarza orzecznika

Podstawy orzekania o niezdolności do pracy w diabetologii

Lek. med. Joanna Królak

Departament Orzecznictwa Lekarskiego, Zakład Ubezpieczeń Społecznych

Adres do korespondencji: Lek. med. Joanna Królak, Departament Orzecznictwa Lekarskiego, Zakład Ubezpieczeń Społecznych, ul. Szamocka 3,5, 01-748 Warszawa, tel. 22 667 16 31, joanna.krolak@zus.pl

Cukrzyca jest przyczyną znacznych kosztów bezpośrednich i pośrednich. O kosztach bezpośrednich stanowi głównie wielospecjalistyczne leczenie, a koszty pośrednie wynikają ze zmniejszonej lub utraconej zdolności do pracy i obejmują między innymi: zasiłki chorobowe, świadczenia rehabilitacyjne i świadczenia rentowe.

Zasiłek chorobowy

Zasiłek chorobowy przysługuje osobie, która stała się niezdolna do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego. Zasiłek ten przysługuje nie dłużej niż przez 182 dni, a w przypadku gruźlicy lub niezdolności do pracy w trakcie ciąży - nie dłużej niż przez 270 dni. Liczba dni zwolnienia lekarskiego z powodu cukrzycy w latach 2009-2013 i wydatki poniesione z tego tytułu przedstawiono w tabelach 1 i 2.

Świadczenie rehabilitacyjne

Jeżeli ubezpieczony wyczerpie okres zasiłkowy i jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy, przysługuje mu tzw. świadczenie rehabilitacyjne w wymiarze nie dłuższym niż 12 miesięcy. O okolicznościach uzasadniających przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego orzeka lekarz orzecznik lub komisja lekarska Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. W 2013 roku wydatki na świadczenia rehabilitacyjne z powodu cukrzycy wyniosły 10 107 600 zł. Szczegółowe dane dotyczące wydatków związanych ze świadczeniami krótkoterminowymi (zwolnienia lekarskie i świadczenia rehabilitacyjne) w 2013 roku przedstawia tabela 3.

Renta z tytułu niezdolności do pracy

Pojęcie niezdolności do pracy definiuje Ustawa z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych: niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Ustawa wyróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy: całkowitą i częściową. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Na podstawie Ustawy z 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych orzecznictwo lekarskie w Polsce dla potrzeb ustalania uprawnień do świadczeń z ubezpieczeń społecznych wykonywane jest przez lekarzy orzeczników i komisje lekarskie ZUS.

Jak wynika z powyższych przepisów prawa, dla stwierdzenia niezdolności do pracy nie wystarczy samo rozpoznanie choroby albo nawet kilku chorób. Zgodnie z Ustawą z 17 grudnia 1998 roku należy ustalić, czy w wyniku następstw istniejących schorzeń do...

Pełna wersja artykułu omawia następujące zagadnienia:

Renta z tytułu niezdolności do pracy

Pojęcie niezdolności do pracy definiuje Ustawa z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych: niezdolną do [...]

Przekwalifikowanie zawodowe i renta szkoleniowa

Celowość przekwalifikowania zawodowego orzeka się, jeżeli osoba ubiegająca się o świadczenie trwale utraciła zdolność do pracy w dotychczasowym zawodzie i może [...]

Renta socjalna

Zgodnie z Ustawą z 27 czerwca 2003 roku o rencie socjalnej, przysługuje ona osobie pełnoletniej całkowicie niezdolnej do pracy z powodu [...]

Przyczyny niezdolności do pracy w cukrzycy

Należy stwierdzić, że sam fakt rozpoznania cukrzycy nie daje podstaw do ustalenia niezdolności do pracy. Osoby z dobrze kontrolowaną glikemią, bez [...]

Podsumowanie

Dobrze kontrolowana cukrzyca, bez istotnych powikłań narządowych, najczęściej nie stanowi przeszkody w podjęciu zatrudnienia, a sam fakt rozpoznania choroby nie daje [...]
Do góry