Najpoważniejsze konsekwencje rozwoju cukrzycy związane są z powikłaniami w układzie krążenia, które mogą prowadzić do zgonu. Choroby przyzębia są na szóstym miejscu spośród powikłań cukrzycy. Natomiast pacjenci z cukrzycą typu 2 (DMT2) mają 2,8-3,4-krotnie większe ryzyko wystąpienia zapalenia przyzębia w porównaniu z osobami bez cukrzycy.

W badaniach wykazano, że aktywne zapalenie przyzębia upośledza kontrolę metaboliczną cukrzycy. Dyslipidemia wykrywana w przebiegu zarówno cukrzycy, jak i chorób przyzębia wpływa między innymi na patologiczne zmiany tętnic wieńcowych i zwiększa ryzyko powstawania niewydolności serca (NS). Mikroalbuminuria oraz podwyższone stężenie markera wyrównania glikemii (hemoglobiny glikowanej [HbA_1c]) częściej występują u pacjentów z zapaleniem przyzębia oraz DMT2. Oba te czynniki mają wartość prognostyczną w rozwoju NS.

Związek z chorobami przyzębia oraz chorobami serca i naczyń

Frakcja HbA_1c powstaje na skutek nieenzymatycznej glikacji cząsteczki glukozy do N-końcowej grupy β-globiny. Stężenie hemoglobiny glikowanej jest proporcjonalnie związane z częstością występowania hiperglikemii w organizmie. HbA_1c koreluje ze średnią glikemią w ciągu ostatnich trzech miesięcy, a zatem badanie jej stężenia we krwi chorego na cukrzycę umożliwia monitorowanie leczenia¹. W przebiegu kontrolowanej DMT2 obserwuje się podwyższone stężenie HbA_1c związane z przewlekłą hiperglikemią².

Na występowanie niewydolności serca ma wpływ wiele czynników, wśród których można wyróżnić:

• zaburzenia jakościowe i ilościowe w profilu lipidowym

• nadciśnienie tętnicze (NT)

• stężenie HbA_1c, które ma związek ze skurczowym ciśnieniem krwi

• triglicerydy, lipoproteiny (LDL) oraz cholesterol całkowity.

Istnieje powiązanie między NT a podwyższonym stężeniem HbA_1c. Wykazano współzależność pomiędzy wzrostem ryzyka występowania chorób s-n wraz ze wzrostem stężenia hemoglobiny glikowanej³. Zależność ta była szczególnie znacząca wśród kobiet w starszym wieku⁴. Znacząco podwyższone ryzyko chorób s-n odnotowano przy stężeniu HbA_1c powyżej wartości 6%³. Ponadto dowiedziono, że podwyższone stężenie hemoglobiny glikowanej jest związane z ryzykiem wystąpienia niewydolności serca nawet u osób bez cukrzycy⁵. W praktyce klinicznej duże znaczenie w prewencji chorób s-n, w tym niewydolności serca, przypisuje się lekom stosowanym do wyrównania glikemii. Mogą być one przyjmowane przez pacjentów chorych na cukrzycę jako monoterapia lub w skojarzeniu z innymi preparatami. Największą (aż 50%) skutecznością w obniżaniu ryzyka niewydolności serca charakteryzuje się terapia z wykorzystaniem leku z grupy glitazonów, a także połączenie go z metforminą.