Wprowadzenie

W ostatnich dekadach programy wczesnego wykrywania raka piersi oraz nowe terapie systemowe pozwoliły na zmniejszenie umieralności na raka piersi. Nadal jednak w krajach mniej zamożnych przy niższych współczynnikach zachorowań więcej kobiet umiera z jego powodu.¹

W dużej mierze jest to uwarunkowane znacznym odsetkiem stadiów bardziej zaawansowanych w momencie rozpoznania. Miejscowo zaawansowany rak piersi (MZRP; LABC – locally advanced breast cancer) w krajach wysoko rozwiniętych stanowi mniej niż 5% wszystkich raków piersi, w Polsce – nawet do 30%. Termin miejscowo zaawansowany rak piersi obejmuje zarówno przypadki z dużymi zmianami guzowatymi (>5 cm), ze zmianami skórnymi lub bez nich czy też z naciekaniem mięśnia piersiowego większego, z masywnym zajęciem węzłów chłonnych dołu pachowego (pakiety węzłowe), czyli chore z grupy T3-T4, jak i postać zapalną raka piersi. Jest zatem terminem obejmującym heterogenną grupę chorych o bardzo różnym rokowaniu.

Rokowanie w przypadkach miejscowo zaawansowanego raka piersi w przeszłości było niekorzystne. Dawniej leczenie takich pacjentek polegało na wykonaniu radykalnej mastektomii, o ile była ona technicznie możliwa (nota bene tej grupy chorych dotyczą główne przeciwwskazania do pierwotnego leczenia chirurgicznego).

Wprowadzenie w latach 70. ubiegłego wieku terapii przedoperacyjnej (neoadiuwantowej, indukcyjnej; NAC – neoadjuvant chemotherapy) w założeniach miało doprowadzić do konwersji stadiów pierwotnie nieoperacyjnych w stadia operacyjne, czyli dzięki uzyskaniu obniżenia stopnia zaawansowania (down-staging) umożliwić radykalną operację miejscową – mastektomię.

Postępy chemioterapii zmieniły całkowicie schemat leczenia pacjentek z MZRP. Badania skuteczności chemioterapii indukcyjnej rozpoczęły się w końcu lat 60., ale pierwsze doniesienia w piśmiennictwie pojawiły się pod koniec lat 70.² W pierwszych badaniach z zastosowaniem terapii neoadiuwantowej poza uzyskiwaniem możliwości leczenia operacyjnego zmiany sugerowano także możliwość wpływu na przeżycie całkowite; zaobserwowano również – marginalne wówczas – zjawisko całkowitej patologicznej remisji (pCR – pathologic complete remission).

Kolejne lata badań wykazały, że w większości przypadków (60-80%) uzyskiwano obiektywną odpowiedź terapeutyczną umożliwiającą bezpieczne leczenie radykalne. W około 10-20% przypadków pierwszych serii chorych uzyskiwano całkowitą remisję kliniczną,...

Co więcej, wydaje się, że uzyskanie remisji jest bardziej prawdopodobne w niższych niż lokalnie zaawansowanych stadiach. Obecnie wiemy także, jakiej odpowiedzi, mierzonej między innymi odsetkiem uzyskiwanych pCR, możemy się spodziewać w zależnośc...