Cięcie cesarskie to jedna z najczęściej wykonywanych procedur operacyjnych na świecie. Od kilku lat w Polsce w ten sposób rodzi się co roku ponad 40% dzieci.

Historia tego zabiegu jest długa. Pierwsze opisy urodzenia dziecka drogą brzuszną można znaleźć w mitologii greckiej – Apollo wydobył z ciała zmarłej Koronis boga lekarzy Asklepiosa. W pismach Pliniusza zawarta jest informacja o dzieciach nazywanych wyprutkami (od łac. caedere – ciąć, pruć, wypruć), czyli wyciętymi z łona matki, zmarłej kobiety. Szekspir w „Makbecie” wskazuje na jednego z bohaterów (Makdufa) jako nie zrodzonego, a wydobytego z brzucha/łona matki. Pierwsze doniesienia o wydobyciu dziecka drogą brzuszną, które zakończyło się przeżyciem zarówno noworodka, jak i matki, datuje się na połowę XIX wieku. Od tego czasu rozwijały się i zmieniały technika zabiegu cięcia cesarskiego, wskazania oraz zasady postępowania przed- i pooperacyjnego. Rozwój technologii medycznych pozwolił na redukcję powikłań tej operacji, co wpłynęło na zwiększenie częstości jej wykonywania.