Poronienie nawykowe to dla pacjentek bardzo trudna sytuacja, powodująca wiele wtórnych problemów zdrowotnych, społecznych i psychologicznych. Mimo postępów medycyny, rozwoju zarówno metod diagnostycznych, jak i terapeutycznych, odsetek kobiet roniących więcej niż 2 kolejne ciąże jest stały i wynosi 1-3%^1,2. W poniższym opracowaniu przeanalizowano aktualne rekomendacje towarzystw zajmujących się położnictwem i ginekologią oraz medycyną rozrodu.

Rozpoznanie

Problemy związane z poronieniami nawykowymi zaczynają się już na etapie rozpoznania i nomenklatury. Na pytania, czy 2 poronienia to już poronienia nawykowe, czy dopiero trzecia utrata ciąży upoważnia nas do postawienia takiej diagnozy, i jaka jest granica wieku ciążowego dla tego rozpoznania, znajdziemy odmienne odpowiedzi w różnych rekomendacjach i opracowaniach. Ostatnie wytyczne Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego (PTG; obecna nazwa: Polskie Towarzystwo Ginekologów i Położników) dotyczące poronień nawykowych zostały wydane w 2004 roku² i ich autorzy powołują się na definicję World Health Organization (WHO) z 1977 roku, zgodnie z którą taką diagnozę stawiamy u pacjentek, które przebyły co najmniej 3 straty ciąż przed końcem 20 tygodnia³. Na tę samą definicję powołuje się European Society of Human Reproduction and Embryology (ESHRE) w swoich rekomendacjach z 2017 roku⁴. We wspólnych zaleceniach towarzystw położników i ginekologów w Niemczech, Austrii i Szwajcarii z 2018 roku przytoczono też inne wyjaśnienie poronienia jako takiego – poronienie to strata ciąży między zapłodnieniem a końcem 24 tygodnia ciąży lub strata płodu o masie poniżej 500 g – nie podając wpływu rozszerzenia tej definicji na ocenianą częstość występowania poronień nawykowych¹. Royal College of Obstetricians and Gynaecologists (RCOG) pozostaje przy 3 lub więcej poronieniach ciąż przed końcem 24 tygodnia ciąży bez uwzględniania masy płodu⁵. American Society for Reproductive Medicine (ASRM) podaje, że już 2 poronienia kolejnych ciąż kwalifikują pacjentki do grupy roniących nawykowo, co powoduje zwiększenie częstości takiego rozpoznania do 5%. Z jednej strony następstwem kwalifikacji zaproponowanej przez ASRM jest zwiększenie grupy pacjentek poddawanych badaniom wyjaśniającym przyczyny poronień nawykowych, z drugiej zaś strony wcześniejsze postawienie tej diagnozy pozwala w wielu przypadkach uniknąć kolejnego poronienia⁶.