Zespół napięcia przedmiesiączkowego – problem z pogranicza psychiatrii i ginekologii

dr Andrzej Śliwerski

Zakład Psychologii Klinicznej i Psychopatologii, Instytut Psychologii, Uniwersytet Łódzki

Adres do korespondencji:

dr Andrzej Śliwerski

Zakład Psychologii Klinicznej i Psychopatologii,

Instytut Psychologii, Uniwersytet Łódzki

ul. Smugowa 10/12, 91-433 Łódź

e-mail: andrzej.sliwerski@uni.lodz.pl

  • Kryteria diagnostyczne zespołu napięcia przedmiesiączkowego i przedmiesiączkowego zaburzenia dysforycznego
  • Etiologia zaburzeń przedmiesiączkowych: rola hormonów płciowych, neuroprzekaźników w ośrodkowym układzie nerwowym oraz czynników o charakterze psychologicznym
  • Zastosowanie leków psychotropowych, terapii hormonalnej i alternatywnych metod łagodzenia objawów w leczeniu zaburzeń przedmiesiączkowych


Zespół napięcia przedmiesiączkowego (PMS – premenstrual syndrome) jest „grupą uciążliwych objawów natury fizycznej, behawioralnej i psychologicznej pojawiających się u pacjentek regularnie w fazie lutealnej cyklu miesiączkowego i ustępujących z chwilą pojawienia się miesiączki”1. Zespół ten budzi kontrowersje, gdyż mimo wielu lat prowadzenia badań nie mamy jasnego obrazu jego etiologii. PMS jest nietypową reakcją na naturalne zmiany hormonalne. Pacjentki z PMS nie różnią się od kobiet bez tego syndromu pod względem stężenia hormonów płciowych czy wielkości/szybkości zmian ich poziomów pomiędzy fazami cyklu2. Obserwuje się jednak różnice w zakresie zmiennych charakterystycznych dla zaburzeń depresyjnych.

PMS wywołuje wiele kontrowersji zarówno w świecie nauki, jak i w ogólnym odbiorze społecznym. Przez ponad 80 lat badań tego syndromu interpretacja wyników uzależniona była od poglądów politycznych, słabej metodologii oraz uproszczonych teorii3. Różnice w określaniu, jak wiele kobiet cierpi na ten zespół, zależą także od tego, jakie symptomy weźmiemy pod uwagę. Zdecydowana większość kobiet (nawet do 90%) w wieku reprodukcyjnym odczuwa przynajmniej jeden z objawów PMS, z których to dolegliwości fizyczne są najbardziej rozpowszechnione. Jeśli jednak uwzględni się uporczywość tych objawów i ich wpływ na codzienne funkcjonowanie, częstość występowania PMS szacuje się na 12,6-31% w populacji, a jego ostrą formę pod postacią przedmiesiączkowego zaburzenia dysforycznego (PMDD – premenstrual dysphoric disorder) na 5-8%4.

Diagnoza

Zespół napięcia przedmiesiączkowego nie jest ujęty w żadnej z klasyfikacji zaburzeń psychicznych. W 4 wydaniu Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-4) uwzględniono jedynie PMDD w ramach zaburzeń depresyjnych nieokreślonych inaczej (kod: 311)5. W najnowszej klasyfikacji DSM-56 zaburzenie to otrzymało swój odrębny wpis. Aby rozpoznać PMDD, w ciągu większości faz lutealnych cyklu miesiączkowego powinno występować co najmniej 5 objawów z 11 wymienionych (tab. 1).

Wpisanie PMDD do amerykańskiej DSM-5 zakończyło długą dyskusję na temat jego symptomów. Niestety, nie można tego samego powiedzieć o kryteriach PMS. Badacze są bowiem zgodni tylko co do okresu występowania objawów, czasu ich wygaszenia/zmniejszeni...

Pełna wersja artykułu omawia następujące zagadnienia:

Narzędzia diagnostyczne

Narzędzia diagnostyczne służące do rozpoznawania zaburzeń przedmiesiączkowych dzielimy na dwa rodzaje: prospektywne, które najczęściej mają postać kalendarzyków miesiączkowych, oraz retrospektywne – [...]

Etiologia

Uważa się, że podłoże PMS ma charakter biologiczny. Korelacja występowania PMS u bliźniaczek monozygotycznych jest zdecydowanie większa niż u dwuzygotycznych7. Jest [...]

Leczenie

Pierwszą grupę leków stosowanych w leczeniu PMS/PMDD stanowią selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI – selective serotonin reuptake inhibitors) oraz inhibitory [...]

Podsumowanie

Zespół napięcia przedmiesiączkowego jest schorzeniem wieloobjawowym z cyklicznie pojawiającymi się symptomami emocjonalnymi, behawioralnymi i somatycznymi. Wciąż nie ustalono jednoznacznych kryteriów jego [...]
Do góry