Choroby dna miednicy, nazywane czasem chorobami uroginekologicznymi, stanowią ogromny problem medyczno-społeczny. Wynika to z dużego rozpowszechnienia dolegliwości, znacznego, negatywnego ich wpływu na jakość życia pacjentek oraz stale zwiększających się oczekiwań dotyczących jakości codziennego funkcjonowania.

Choroby dna miednicy obejmują przede wszystkim: różne typy nietrzymania moczu, obniżanie lub wypadanie narządów miednicy, infekcje dolnych dróg moczowych, choroby neurogenne wpływające na funkcję dna miednicy, dolnego odcinka układu pokarmowego oraz moczowego, powikłania pooperacyjne czy choroby/powikłania onkologiczne wpływające na problemy uroginekologiczne. Do czynników ryzyka sprzyjających powstawaniu powyższych patologii zalicza się przede wszystkim wiek i otyłość, które przyczyniają się do wzrostu częstości występowania tych problemów zarówno w Polsce, jak i na całym świecie.

Jak wspomniano wcześniej, dolegliwości kliniczne wywoływane przez choroby dna miednicy to: różne formy nietrzymania moczu, wypadanie narządów miednicy powodujące dolegliwości bólowe i infekcyjne, zaburzenia w mikcji, infekcje w układzie moczowym, zaburzenia anorektalne (w postaci: zaparć, gubienia gazów, stolca), jak również różnego typu dysfunkcje seksualne.

Leczenie chorób dna miednicy ma na celu przywrócenie prawidłowej anatomii, a także, a raczej przede wszystkim, właściwego funkcjonowania we wszystkich aspektach upośledzonych przez chorobę.

Niezależnie więc od tego, czy leczeniu poddawane jest nietrzymanie moczu, czy obniżanie narządów miednicy, zespoły bólowe bądź inne patologie, optymalnym wynikiem leczenia jest pozytywny jego wpływ zarówno na główne zgłaszane dolegliwości, jak i na inne obszary życia, które uległy zmianie pod wpływem choroby.