Matczyne prawidłowe postrzeganie ruchów płodu wpływa uspokajająco na kobiety w ciąży, podczas gdy zmiana ich liczby i/lub charakteru jest częstym powodem do niepokoju. Już 2400 lat temu Hipokrates podejrzewał, że ruchy płodu pojawiają się 2-3 tygodnie przed tym, zanim ciężarna zacznie je odczuwać. Dopiero jednak wykonane w latach 70. XX wieku pierwsze badania sonograficzne – choć jeszcze nie w czasie rzeczywistym – umożliwiły wiedeńskiemu położnikowi Emilowi Reinoldowi opisanie żywych ruchów, takich jak pływanie w jamie owodniowej, na przemian z tzw. powolnymi i leniwymi ruchami, po których następowały fazy odpoczynku¹. Wraz z zastosowaniem ultrasonografii w czasie rzeczywistym podjęto próbę określenia wieku, w którym pojawiają się pewne wzorce ruchowe². Van Dongen i Goudie zaobserwowali bicie serca zarodka między 5 a 6 tygodniem ciąży³, a między 7 a 8 tygodniem cykliczne zginanie tułowia i głowy, którym kilka dni później towarzyszyła niewielka aktywność ruchowa kończyn¹. Do końca I trymestru ciąży można obserwować szeroki zakres ruchów płodu (ryc. 1)⁴.

Matczyne postrzeganie ruchów płodu zwykle rozpoczyna się w II trymestrze ciąży, między 16 a 20 tygodniem ciąży, wcześniej odczuwają je wieloródki niż pierwiastki. Do 24 tygodnia ciąży prawie wszystkie kobiety czują ruchy swojego dziecka. Pierwsze postrzegane przez ciężarną ruchy płodu określane są jako uczucia przelewania, bulgotania, łaskotania, muskania brzucha od środka. Często trudno odróżnić pierwsze ruchy płodu od pracy jelit. Wiek ciążowy, w którym wyczuwalne są pierwsze ruchy płodu przez matkę, uzależniony jest od wielu czynników, m.in. od: masy ciała kobiety, ułożenia dziecka, lokalizacji łożyska, objętości płynu owodniowego, przyjmowanych leków (benzodiazepiny, opioidy, steroidy), palenia papierosów czy indywidualnej wrażliwości na odczuwanie bodźców (tab. 1). W przeglądzie systematycznym skorelowano obserwacje ultrasonograficzne z percepcją ciężarnej i dowiedziono, że matki odczuwały 33-88% ultrasonograficznie widocznych ruchów płodu⁵.