W skali globalnej depresja poporodowa dotyka do 20% kobiet po urodzeniu dziecka. Zazwyczaj wywołuje takie objawy, jak: obniżony nastrój, zmiany rytmu snu i odżywiania, zaburzenia koncentracji, a nawet myśli samobójcze. W większości przypadków depresja poporodowa może wpływać negatywnie na kluczowy etap tworzenia więzi między matką a dzieckiem, zdolność matki do karmienia piersią oraz rozwój psychiczny niemowlęcia. W cięższych przypadkach psychozy poporodowej u pacjentki występuje zwiększone ryzyko działań samobójczych i dzieciobójczych¹.

Mimo dużej częstości występowania depresji poporodowej i jej potencjalnie poważnych skutków dostępny wachlarz terapeutyczny jest raczej ubogi i mało zróżnicowany. American College of Obstetricians and Gynecologists (ACOG) zaleca stosowanie u pacjentek z depresją poporodową standardowych selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI – selective serotonin reuptake inhibitors), inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny (SNRI – serotonin and norepinephrine reuptake inhibitors) oraz trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, mimo że te popularne klasy leków przeciwdepresyjnych nie są wskazane w leczeniu tego schorzenia².

Co więcej, według dr Sheryl Kingsberg, szefowej wydziału ginekologiczno-położniczej medycyny behawioralnej w University Hospitals Cleveland Medical Center, wiele kobiet cierpiących na depresję poporodową ma opory przed rozpoczęciem leczenia SSRI lub SNRI ze względu na niemożność karmienia piersią podczas przyjmowania tych leków.