Mechaniczna kompresja klatki piersiowej z jednoczesną defibrylacją vs standardowa resuscytacja krążeniowo-oddechowa

Resuscytacja krążeniowo-oddechowa (RKO) jest drugim ogniwem łańcucha przeżycia. Należy ją rozpocząć natychmiast po rozpoznaniu nagłego zatrzymania krążenia (NZK) i wezwaniu pomocy. Istotą RKO jest wykonywanie skutecznych ucisków klatki piersiowej, co zależy od umiejętności i siły wykonującego uciski, a także od możliwości technicznych (utrudnień związanych z transportem, brakiem miejsca do przyjęcia odpowiedniej pozycji). Problemy związane z tymi ograniczeniami potencjalnie mogą zostać rozwiązane dzięki urządzeniom do kompresji klatki piersiowej. W The Journal of the American Medical Association opublikowano pracę porównującą wyniki leczenia pacjentów po przebytym NZK resuscytowanych ręcznie zgodnie z obowiązującymi wytycznymi lub mechanicznie przy użyciu systemu kompresji klatki piersiowej LUCAS (Physio-Control/JolifeAB) z jednoczesną defibrylacją.

Badanie przeprowadzono w latach 2008-2012 w 6 ośrodkach pogotowia ratunkowego w Szwecji, Holandii i Wielkiej Brytanii. Warunkiem włączenia było pozaszpitalne NZK. Wśród kryteriów wyłączenia znajdowały się wiek <18 lat, NZK związane z urazem, ciąża, brak możliwości prawidłowej instalacji urządzenia (za mała lub za duża masa pacjenta), wykonanie defibrylacji przed przybyciem zespołu ratunkowego, NZK w obecności zespołu ratunkowego ze spontanicznym powrotem krążenia (return of spontaneous circulation, ROSC) po natychmiastowej defibrylacji. U wszystkich chorych z rozpoznaniem NZK rozpoczynano ręczną RKO, która w grupie mechanicznej RKO trwała do momentu założenia systemu LUCAS. Następnie w grupie ręcznej RKO postępowano zgodnie z obowiązującymi wówczas wytycznymi z 2005 roku (2 minuty RKO, następnie ocena rytmu i defibrylacja w przypadku rytmów do defibrylacji), z kolei w grupie mechanicznej RKO defibrylację wykonywano u wszystkich po 90 sekundach mechanicznej kompresji bez analizy rytmu, następnie po 3 minutach oceniano rytm i kontynuowano uciski, wykonując jednocześnie defibrylację u pacjentów z VT/VF. Następnie powtarzano czynności do momentu ROSC lub stwierdzenia zgonu. Przyjętych do szpitala pacjentów z ROSC leczono hipotermią terapeutyczną (docelowa temperatura 32-34 stopni Celjusza przez 24 godziny). W ciągu pierwszych 48 godzin należało rozważyć koronarografię, a w przypadku wskazań wykonać pierwotną angioplastykę.

Do badania włączono 2589 chorych z pozaszpitalnym NZK (1300 w grupie mechanicznej RKO i 1289 w grupie ręcznej RKO). Charakterystyka demograficzna i kliniczna obu grup były porównywalne z wyjątkiem większej liczby defibrylacji i opóźnienia pierwsze...