Digoksyna może zwiększać śmiertelność u pacjentów z migotaniem przedsionków leczonych przeciwkrzepliwie

Migotanie przedsionków (atrial fibrillation, AF) jest najczęstszą arytmią obarczoną ryzykiem wystąpienia udaru mózgu oraz zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych. Terapia migotania przedsionków jest złożona i obejmuje leczenie przeciwkrzepliwe oraz antyarytmiczne w celu kontroli rodzaju rytmu i/lub jego częstości. Wśród leków stosowanych w celu kontroli częstości rytmu digoksyna zgodnie z wytycznymi najczęściej przepisywana jest pacjentom z niewydolnością serca. Wyniki badań zarówno w tej grupie chorych, jak i w ogólnej populacji pacjentów z AF nie są jednak jednoznaczne. Przekonanie o korzyściach ze stosowania digoksyny oparte jest na wynikach przeprowadzonego niemal 20 lat temu badania o akronimie DIG, w którym wykazano, że terapia digoksyną w niewydolności serca zmniejsza liczbę ponownych hospitalizacji oraz objawy choroby.

Autorzy doniesienia opublikowanego na łamach International Journal of Cardiology przedstawili wyniki pracy oceniającej wpływ leczenia digoksyną u pacjentów z migotaniem przedsionków leczonych przeciwkrzepliwie. W ramach jendoośrodkowego badania obserwacją objęto 815 kolejno hospitalizowanych pacjentów z niezastawkowym migotaniem przedsionków leczonych przeciwzakrzepowo doustnymi antagonistami witaminy K. Wszyscy chorzy otrzymywali leczenie przeciwkrzepliwe zgodnie z ryzykiem obliczonym w oparciu o skalę CHADS₂, a następnie CHA₂DS₂-VASc. Z badania wykluczono chorych po implantacji sztucznej zastawki, z istotną wadą serca, istotnymi zaburzeniami funkcji poznawczych, przewlekłą chorobą infekcyjną, chorobą autoimmunologiczną, czynną chorobą nowotworową oraz pacjentów z elektrokardiograficznymi cechami przenaparstnicowania podczas kwalifikacji do badania.

Mediana czasu obserwacji wynosiła 33,2 miesiąca. Średni wiek chorych wynosił 73±8,5 roku, kobiety stanowiły 42,6%. Średnia punktacja w skali CHA₂DS₂-VASc wynosiła 3,5±1,5. W trakcie obserwacji chorzy pozostawali w zakresie terapeutycznych wartości wskaźnika INR (średni wskaźnik terapeutycznego INR [time in therapeutic range, TTR] wynosił 65,5±17,9%). Spośród badanych 171 (21%) przyjmowało digoksynę. Pacjenci stosujący digoksynę w porównaniu do pozostałych byli istotnie starsi, mieli wyższe ryzyko powikłań zakrzepowo-zatorowych, niższą frakcję wyrzutową lewej komory i częstszy wywiad w kierunku niewydolności serca. Skuteczność antykoagulacji była porównywalna w obu grupach.

W okresie obserwacji stwierdzono 85 zgonów, w tym 47 z przyczyn sercowo-naczyniowych. Wśród chorych przyjmujących digoksynę doszło do 35 zgonów (20,6%). Śmiertelność całkowita w tej grupie chorych była istotnie wyższa niż u chorych nieprzyjmującyc...