W leczeniu złożonych zmian w tętnicach wieńcowych, jakimi są rozwidlenia naczyń wieńcowych, konieczne jest posiłkowanie się dodatkowymi metodami diagnostycznymi. Istotność tych metod wzrasta wraz z pojawianiem się dodatkowych ograniczeń w obrazowaniu angiograficznym, występujących podczas leczenia tego schorzenia.

Wprowadzenie

Leczenie rozwidleń tętnic wieńcowych (bifurkacji) to trudne technicznie zadanie, wymagające dużo czasu i powodujące większe zużycie środka cieniującego niż klasyczne zabiegi w miejscach bez bocznic. W leczeniu inwazyjnym zmian miażdżycowych zlokalizowanych na rozwidleniu stosuje się bardzo różne techniki, nieraz znacznie różniące się od siebie. Najczęściej implantuje się stent do głównego naczynia, a następnie poszerza się cewnikiem balonowym ujście gałęzi bocznej, tzw. provisional stenting. Innym podejściem jest wykorzystywanie technik z użyciem ≥2 stentów implantowanych w miejscu rozwidlenia tętnicy wieńcowej w różnych wzajemnych konfiguracjach.

Mimo tych zaawansowanych technik odległe wyniki terapii są gorsze w porównaniu z wynikami leczenia segmentów tętnic pozbawionych rozwidleń. Mamy niższą skuteczność angiograficzną tych zabiegów, wyższe ryzyko powikłań okołozabiegowych i gorsze wyniki odległe. Dlatego tak ważne jest wybieranie dodatkowych metod oceny i obrazowania tętnic wieńcowych, które pozwalają operatorowi na identyfikację morfologii blaszek miażdżycowych, ich ocenę podczas zabiegu, a co najważniejsze – ocenę wyniku zabiegu i ewentualnych powikłań, które są poza możliwościami klasycznej koronarografii.

Obrazowanie rozwidleń tętnic wieńcowych

Angiograficzna ocena tętnic wieńcowych jest złotym standardem w diagnostyce tych tętnic. Mimo to cechuje się ona kilkoma ograniczeniami, które mogą utrudniać prawidłową diagnostykę, a także limitować zabieg angioplastyki w miejscu rozwidlenia tętnic wieńcowych. Główne ograniczenia koronarografii wynikają z bardzo częstego występowania ekscentrycznych zmian miażdżycowych, krętości tętnic wieńcowych czy nakładania się segmentów różnych naczyń na siebie. Podstawowym narzędziem obiektywizującym badanie koronarografii, które możemy zastosować w codziennej praktyce klinicznej, jest ilościowa analiza angiograficzna (QCA – quantitative coronary analysis) z użyciem programów specjalnie przeznaczonych do bifurkacji, zarówno w technologii dwuwymiarowej (2D), jak i trójwymiarowej (3D).

Chociaż angiografia ilościowa jest dokładniejsza niż wizualna ocena naczyń wieńcowych, nadal istnieją problemy związane ze skróceniem długości i oceną prawdziwego wymiaru naczynia, nakładaniem się segmentów różnych naczyń, kompletnością pokrycia z...