ŚWIĄTECZNA DARMOWA DOSTAWA od 20 grudnia do 8 stycznia! Zamówienia złożone w tym okresie wyślemy od 2 stycznia 2025. Sprawdź >
Stan przedegzaminacyjny
Redaktor działu: dr hab. n. med. Marcin Grabowski Zakład Fizjologii Doświadczalnej i Klinicznej Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego
Elektroterapia część 2 – pacjent zagrożony nagłym zgonem sercowym w mechanizmie tachyarytmii komorowej
lek. Michał Kowara1,2
dr hab. n. med. Marcin Grabowski1
Nagły zgon sercowy może wystąpić u osób bez uprzednio rozpoznanej choroby serca, jednak bardziej narażeni na niego są chorzy z przewlekłą niewydolnością serca (o etiologii niedokrwiennej bądź innej niż niedokrwienna), a także pacjenci z migotaniem komór lub niestabilnym hemodynamicznie częstoskurczem komorowym w wywiadzie. Dla tej grupy opcją terapeutyczną jest wszczepienie układu kardiowertera-defibrylatora, którego celem jest przerwanie napadu zagrażającej życiu tachyarytmii komorowej. W niniejszej pracy przedstawiono wskazania do implantacji tego układu i zaprezentowano ogólny zarys leczenia przyczynowego groźnych dla życia tachyarytmii komorowych.
Wprowadzenie
Nagły zgon sercowy to niespodziewany incydent zakończony śmiercią w ciągu godziny od początku objawów u osoby pozornie zdrowej, jednak obciążonej kardiologicznie (albo z uprzednio ustalonym rozpoznaniem śmiertelnej choroby serca, albo z diagnozą ustaloną post mortem). Najczęstszym mechanizmem tego incydentu jest tachyarytmia komorowa – utrwalony częstoskurcz komorowy bez tętna lub migotanie komór.1 Częstość występowania nagłego zgonu sercowego w populacji europejskiej oraz północnoamerykańskiej wynosi 50-100/100 000 mieszkańców rocznie, natomiast w samych Stanach Zjednoczonych rokrocznie z tego powodu umiera od 250 000 do 300 000 osób.2 Nagły zgon sercowy jest istotną przyczyną śmierci u ludzi młodych i w średnim wieku. Spośród wszystkich zmarłych z tego powodu aż 25% stanowiły osoby poniżej 65 roku życia.3 Istotny jest fakt, że ryzyko wystąpienia nagłego zgonu sercowego zwiększają przewlekłe schorzenia kardiologiczne; za 75% przypadków odpowiedzialna jest choroba niedokrwienna serca, za większość pozostałych – kardiomiopatie (rozstrzeniowa, przerostowa, arytmogenna dysplazja prawej komory) oraz kanałopatie. Jedynie w 5% przypadków nie znajduje się patologii w obrębie serca, która mogłaby tłumaczyć nagły zgon sercowy.1
Trzeba podkreślić konsekwencje psychologiczne i społeczne wystąpienia, ale także samego ryzyka takiego incydentu dla chorego oraz jego najbliższych. Dlatego niezwykle istotną kwestią dla lekarza praktyka jest umiejętność doboru właściwej strategii...
